Sohbet Tadında Şalanj #15

Ondört.

15) Hangi duygunu daha iyi kontrol etmek isterdin?
Öfke. Eskiden böyle değildim valla. Çok sabırlıydım. Fakat artık bu ülkede çoğunluğn "her şeyi bilme" ve "haklı" olma hali beni çileden çıkarıyor. Aniden sinirleniyorum. Problem şu ki kimse hatalı olduğunu kabul etmiyor ve her şeyi bildiğini iddia ediyor. Bakın ben kendi açımdan en çok bildiğimi düşündüğüm müzik konusunda dahi "en iyi ben bilirim" demem. Muhakkak bilmediğim milyar şey vardır. Takipçilerimin belki de tamamı benden daha hakimdir. Kimbilir? Al. Rap müzik. Bilgim sıfır. Ne diyebilirim? "Rap benden sorulur"... Ben özür dilenmesi peşinde değilim. Sevmem de. Özür de dilemem kendim. Fakat hatalıysam doğrusunu öğrenir ve afedersiniz derim. Bu kadar. Karşımdaki insandan da bu kadarını görmek istiyorum. Bana çıkıp da "abi özür dilerim" demesin. "Anlıyorum peki böyle imiş" desin kapansın. Bu kadar. Özür neden beklemiyorum çünkü ben kimim de kabul etmeyeceğim. Sadece hatasını farketsin. Ve sınırını bilsin. Bu benim için de böyle. Hatta kızarlar. "Zihin sen de çok kendini ezdiriyorsun". Hayır arkadaşlar. Ben her şeyi bilmiyorum maalesef. "Bilmiyorum" diyebiliyorum. Geçenlerde yaşadığım. Bir kurumla telefonda görüşmedeyim. Kendilerinin "hata"sından bahsediyorum. Fakat karşıdaki görevli sürekli otomatik cevaplıyor. Beni dinlemiyor yani. Bunu baştan hissettim. Ama ses etmedim. Elbet ısrarım değecekti. Değmedi. Çünkü bir yerde öfkeme yenildim. Sebebi de "senli benli" konuşması. Hadi sen bilmiyorsun, konuyu dinlemiyorsun, bari tanımadığın biriyle ahbap muhabbetine girme. O an telefonu camdan fırlatasım geldi. Genel olarak hala sakinim. Fakat dediğim bu hususlarda çabuk alevleniyorum. İnsan eksiktir. Hatalıdır. Bunu bilmek lazım. Hepimiz eksiğiz. O yüzden herkes kendi sınırlarını bilmeli ve ona göre eksiğini kapatmalı. Deliriyor muyum yoksa?

"Oluru yok, müzakere etmeyeceğim.
Git kendini becer, nasıl hissetmem gerektiğini söyleme bana
... Git kendini düzelt, başkasından ziyade."