Kahvelik Sohbet

Birkaç gündür masa başına geçiyorum. Şunu yazıyorum. Onu düşünüyorum. Sonra siliyorum. Şu boğucu gündemin ortasında kim müzik yazısı okumak ister diye düşünüyorum. Ama bir şekilde elim uzanıyor ve bir şeyler yazmaya çabalıyor. Öyleyse engel olmamak en iyisi. Hem söylenecek şeyleri birileri söylüyor. Bir kez de benim üstünden geçmem bir şeye yaramaz.

Lana Del Rey'in yeni albümü Chemtrails Over The Country Club çıktı. Yine ciddi bir kesim tarafından benimsendi ve yazarların çoğunluğu yüksek puanlarla şereflendirdi. Peki ya ben? Rey'i ne kadar sevsem de artık kendi kendini tüketme noktasına geldiğine inanıyorum. Bu kaçıncı albüm ve hala benzer şarkıları yapmaktaki ısrarcı tavrını sürdürüyor. Norman Fucking Rockwell güzel bir albüm olsa da o bile heyecan vermekten uzaktı. Ultraviolence ve Honeymoon'u saymazsak kariyeri boyunca "işte budur" dedirten bir albüm henüz yapamadı. Belirli bir çizgisi var ve onu sürdürüyor. Ne altında düşüyor, ne üstüne çıkabiliyor. Bu demek değil ki Lana kötü bir şarkıcı. Aksine son on yılda Lorde ile beraber beni en çok kendine bağlayan yeni nesil yıldızlardan. Fakat Chemtrails Over The Country Club ile artık "kötü"ye gidişatın başlangıcı olduğunu düşündürüyor. Zira bu albümde White Dress harici elle tutulur, akılda kalır, yürek çırpındıran ikinci bir şarkı bile yok. Dahası bütün şarkılar birbirine benzer. Albüm nerede başlıyor nerede bitiyor farkedemiyorum. Defalarca dinlesem de albüm bir türlü hafızama kazınamadı. Oysa Honeymoon'u ilk dinlemede içselleştirebilmiştim. Yani istese Lana çok iyi işler yapabiliyor; ama bu defa ıskalanıyor.

Orhan Pamuk'un senelerdir hakkında söz ettiği ama bir türlü bitiremediği Veba Geceleri romanı bugün itibariyle yayınlandı. Siparişler verildi. Daha önce sanırım burada bahsetmiştim, Pamuk, bu ülkede her şeye rağmen kitapları yayınlandığında bende ufak çaplı tatlı heyecana ve telaşa yol açan ender yazarlardan. Aydın kimliği her daim tartışmaya açık. Çok fazla eleştirilecek demeci, tavrı, suskunluğu mevcut. Fakat bunlar yazar Pamuk'tan soğumama yetmiyor. Günün sonunda severek okuyorum. Dilerim beklediğimiz yıllara değmiştir ve Kırmızı Saçlı Kadın faciası yinelenmemiştir.

Değerli komşularımdan Leylak Dalı'nın sayfasında görüp ilgimi çeken bir diğer kitaptan bahsetmek istiyorum: İzlandalı Audur Ava Olafsdottir'den Hotel Silence. Daha önce yazarın adını duymuşluğum yoktu ama İzlandalı olması ve iyi bir referansla önüme düşmesi sebebiyle kitabı bir solukta okudum. Acaba İngilizce çevirisinden mi kaynaklı bilemiyorum ama dilini biraz yavan buldum. Orta yaş krizine giren ve intihar etmeyi planlayan bir adamın ölmeden önce çıktığı bir yolculuğu anlatan bu kitap, başlarda ilgimi çok çekti. Fakat seyahati sırasında karakterin tavırları beni biraz rahatsız etti. İlk başlardaki derinliğini kaybederek sanki plastik bir insana dönüştü. Günün sonunda çabuk tüketilebilen ve içinde ufak tefek sevimli detaylar bulunduran bir roman. Hayatın anlamını aramazsanız kitapla fazla didişmeden okuyabilirsiniz.

Kar da yağdı ama pek tutmadı.