Tiyatro Yaşamalı

Az önce aldığım bir haber canımı sıktı. Ankara Sanat Tiyatrosu (AST), Kızılay'daki tarihi salonunun kapılarını açıldığı günden tam 58 yıl sonra kapatmak zorunda kaldığını açıklamış. AST nasıl kapanır ya? Yazarken bile aklım almıyor. Bundan sonra Bilkent Center içindeki salonlarında devam edeceklermiş (oranın varlığını da bu gece öğreniyorum). Konuya dair neler yapılabilir bilmiyorum. Ama birçok seyirci, sosyal medya üzerinden bazı politikacı ve karar alıcılara konuyu iletmişler. Bakalım ne sonuç çıkacak. Burada beni üzen şey tiyatronun bu durumu daha öncesinde neden seyircisiyle paylaşmadığı. Mülk sahibiyle yaşadıkları sorunu seyirciler çözemez belki ama konunun kaynağı neyse (maddi?), bir şekilde orta yol bulunmaya çalışılırdı. Eğer ödenmeyen kiralar falan varsa para bağışı için bir kampanya başlatabilirlerdi. Ne bileyim, mesela bazı sinemaların yaptığı gibi isimlere koltuk satabilirlerdi. Bir çözüm yolu üretilebilirdi. Böyle sessiz sedasız kapanmaları gerçekten üzücü.

AST demek Ankara demektir. Orada anısı bulunmayan bir Ankaralı var mıdır? Gerçekten çok üzücü. Ben en son bu yılın başında gitmiştim iki oyun için. Bir tanesinden bahsetmiştim (burada). Geçenlerde aklıma tiyatroları ne kadar özlediğim geldiğinde "acaba pandemi sonrası AST hangi yeni oyunları sergileyecek" diye kendi kendime hayallere kapılmıştım. Elbette yeni sahnelerini de destekleriz. Ama Ankara'nın kültür hafızasında yeri olan bir salonu korumaktır en önemlisi. Orada kimler kimler sahne aldı. AST Kızılay'ın bir diğer artısı merkezde konumlanmış olması. İnsanların iş çıkışı rahatça gidebileceği bir konumda bulunması. Öğrencilerin okul sonrası rahatlıkla ulaşabileceği bir yerde olması. Ben hatırlıyorum, kurs çıkışı AST'ye giderdim. İki dakikalık yürüyüş sonrasında. Yeni salonunun konumu biraz ters. Ama dediğim gibi, pandemi sonrası elimizden geldiğince gideriz. O aklımızın bir köşesinde. Bugün önemli olan "eski" sahnenin (eski demek bile incitici) kurtarılması. Umarım yetkililer bu konuya duyarlılık gösterir ve tatlıya bağlanır.

Tiyatro konusunda bir şeyler yazacaktım ama ertelemek durumunda kalıyordum. Ama tabi bu haber karşısında "acil" koduyla masabaşına geçtim. Madem geldim, aklımda bulunan şu fikri de paylaşayım, Tatbikat Sahnesi, gelecek cuma, Fahrenheit 451 oyununu Seyretix platformu üzerinden ücreti karşılığında gösterecek. Bilet fiyatı cüzzi bir miktarda. Oyunu izlersiniz izlemezsiniz size kalmış ama bence sırf tiyatroyu desteklemek için bile bilet almalı diyorum (sırf bu oyun için değil, diğer tüm salonların oyunları için de bu hassasiyet gösterilmeli). Ben oyunu izlemek için aldım. Ama eğer ileride maddi bir sıkıntıya düşerlerse üç beş neyse destek olmaya hazırım bir seyirci olarak. Tatbikat, benim için bir okul oldu şu son üç dört yılda. Orada izlediğim oyunlar hep ufuk açıcı şeylerdi. Bazı oyunlara defalarca gittim. Çok paramız yok belki ama tiyatro salonları, sinemalar kapanmasın diye bütçemiz ne elveriyorsa o ölçüde onları desteklemeye hazırız. Üç beş paket sigara içmeyin, bir iki ay yeni bir şeyler giymeyin, bilet alın.

Şehirlerin kimliğini meydanları, sanat durakları, anıtları ve müzeleri belirler. Onlar olmadan şehirler hiçtir. Hiçten ibarettir. Dilerseniz en cafcaflı binaları dikin, bunlar olmadan olmaz. Paris neden Paris'tir? Paris, Louvre'dur. Paris, D'Orsay'dir. Paris, Lüksemburg Bahçesi'dir. Paris, l’Arc de triomphe'tur. Dubai neden bir "hiç"tir; çünkü kültür damarları yoktur. Pandemi bittiği gün, bütün fiziksel ve ekonomik yaralar sarılmaya başlandığında, bizlerin en çok ihtiyaç duyacağı şey daha çok sanat olacak. Bizi sanat kurtaracak. Çünkü ruhu tamir edebilecek yegane şey sanat ve bizler sadece bedenlerimizden değil, ruhlarımızdan da yaralanadık.