Sade ve Sadece U2

İnternetin güzel yanı herkes fikrini beyan edebiliyor. Kötü yanıysa bunun nerelere gittiğinin belli olmaması. Son yıllar kalitesini ciddi oranda kaybeden ve artık faydalı yazıların bir elin parmağını geçmediği Sözlük'te bir moda haline gelen U2'yu kötüleme geleneği tam gaz sürüyor. Ve girilen yazıları okudukça hayret ediyorum. Olur a hayatında ilk defa bu grubu duyacak genç dostlar vardır, bu yorumları okuyunca gruptan koşarak uzaklaşıverirler. Yapmayın etmeyin. Tamam, hiç kimse U2 sevmek zorunda değil; ama eleştirilerin de biraz temeli olmalı. Aynı nakaratı döndür döndür nereye kadar?
 
Yeri geldiğinde burada ben de grubu ve üyelerini eleştiriyorum. Hatta Bono'ya demediğimiz kalmıyor (evlat olsa sevilmez ki?). Grupla aramda tam bir sevgi nefret ilişkisi var. The Smiths gibi. Ama iş hakkını vermeye gelince, vermeli. Bu grup doksanların en büyük alternatif rock grubuydu. Nokta. Achtung Baby, (favorim) Zooropa, Pop ve seksenler sonu çıkan The Unforgettable Fire gibi büyük albümleri nereye koyacağız? Kapı gibi albümler. Ve bunun daha Joshua Tree'si, No Line on the Horizon'ı falan var. Hiç girmeyelim oralara.

U2, U2'dur. Bono ne kadar samimiyetsizleşse de (kahkahayı da bassa!), grubun pazarlama ekibi ne kadar sırnaşık olsa da (valla ben zorla yüklenen albümlerini çok sevmiştim, yalan yok), müzik eleştirmenleri abartılı yorumlarıyla (haşa dünyanın en büyük rock grubu derler) gruptan soğutsa da... ölümsüz gruptur. With Or Without You çaldı mı iş biter. Tüm kavgalar unutulur.

Özellikle genç dostlar için kendimce bir liste hazırladım. En popüler şarkılarından seçmedim. Nasılsa her yerde çalınıyor (umarım). Bende iz bırakmış şarkılarından derledim. Bakalım belki de farklı bir açıdan yaklaşırsanız siz de bana hak verirsiniz ve o eleştirilerin ne kadar yersiz olduğunu düşünürsünüz. Kim bilir.

Gitmeden.. Love is Blindness'ı sadece U2 okumalı. Sözlük yazarları U2 yorumunu da beğenmemiş. İnsaf yahu. Jack White'ın kötü yorumladığını iddia edemem; ama bu heriflerin yorumunda ruhani bir taraf var. Hele ki o başındaki klavye akla ziyan. Diri diri gömer adamı. Bir de şu var, Bono, gerçekten üst klasman bir vokal. Rolling Stone dergisi, 100 Şarkıcı listesinde ona da yer vermiş ve şu sözlerle takdim edilmişti: "denizaltıların asla geri geri gitmediğini söylerler, o da her zaman şarkı söylemenin yeni bir yolunu arar; ondan öğrendiğim bir şey varsa o da 'asla yerinde sayma'dır."

 Listenin son beş şarkısını özellikle peş peşe koydum (hiç olmazsa o şarkıları dinleyin dostlar). Sökülmedik ciğer, dökülmedik gözyaşı bırakmamak için (serbest düşüş şarkım Please var, kemerleri bağlayın-içinde bulunduğu albümün de zamanında hakkının yendiğini düşünüyorum ya neyse, ayrı bir yazının konusu).
Başlayalım mı? Bu da benim U2 maceram.