Bayılazam

Evet. Havalar sıcak. Ateş ölçerlerde ateşim çıkıyor. Kimse umursamıyor. Dışarı çıkarken ölçtürüyorum, normal seviyede. Kafalar yanıyor.

Aylaar yılaar sonra (saydım, 5 ay olmuş) Kızılay'a indim. Bir devlet işim var. Ne hikmetse bir türlü halledemedim. Kafka'ya ekmek çıkacak cinsten. Neyse bu medcezir halinde bir oraya bir buraya savrulurken kıymetli Şenay İzne Ayrıldı'nın bahsettiği falafelcide karnımı doyurdum. Kitapçıları gezdim (yalan, indirimli kitapların sergilendiği açıkhava rafları olduğundan sadece Evrensel'e uğradım; İmge'yi uzaktan kestim kaçtım. Dost'a zaten normal zamanda bile giremiyorum nefesim yetmiyor çıkmaya). Yine bir ilk yaşandı ve çikolata yedim. Af buyrun 2-3 senedir yaşam şeklimi kökünden değiştirdim ve sağlıksız ürünlerin birçoğu hayatıma girmiyor. Neyse indirdim maskemi (ilk maskesiz sokak deneyimim) , kemirdim limonlu çikolatamı (iki adet). Aman pek iyi geldi. Kaç saattir kuyruklarda bekliyorum. Oturacak yer de yok (evet giderek orta yaş belirtileri ortaya çıkmaya başladı, konserlerde yorulmamdan anlamalıydım!). Sonra iyice yoldan çıktım, bütün sokaklara gir-çık yaptım. Her bir köşesini özlemişim, yalan yok. Dondurma da yiyesim geldi ama şimdi hasta olup koronayla karşılaşmayalım. Devlet işim mi? Çözülemedi.

Gençlerin son yıllarda kullandığı -birçoğu da manasız olan- laflar arasında herhalde tek sevdiğim "ay bayılazam" olmuştur. Komik geliyor. Devamke, sıkıntı yok (en kötüsü), duyar kasmak,... bunlarsa hiçbir şey ifade etmiyor. Bilakis içim daralıyor bu tabirleri duyduğum an. Tabii daha kötüleri de var, cinsiyetçi küfürler. 8-10 yaşında veletlerden duyuyorum, hayret ediyorum. Daha o küfürlerde geçen organların yerlerini bilmeyen tipler neler diyor neler. Ben küfür etmiyorum muyum, ediyorum. Ama çocukken kullandıklarım çocuksu şeylerdi. Şimdi kullandıklarım da genelde komik ve abuk laflar. Çok sinirlensem bile cinsiyetçi homofobik lafların ağzımdan dökülmemesine gayret ediyorum. Neyse konu neden buralara geldi?

Bir aydır kraker ve kahve hariç hiçbir şey yiyemiyorum. Canım çekmiyor, dahası zorlasam midem kalkıveriyor. Eti'nin Form'ları güzel oluyor. Uno'nun da küçük parmak şeklinde çubukları var, leziz. Açlıktan bayılmaktansa bunlarla yetinmek iyidir. Eski iştahımı mumla arıyorum. 15 lahmacun yemezdim belki ama normal bir öğünü tamamlayabilirdim. Sıcaktan herhalde. Bu senenin valla bana ve herkese kastı var anlaşılan. Ölmeden tamamlayabilirsem gerçekten şaşıracağım. Atlatabilirsem bir diyetisyen ve bir psikolog edinmem gerekecek. Orası kesin.

Kafa da bırakmadı ki! Geçen yazımda Pet Shop Boys'un Hotspot albümüne 2019 çıkışlı dedim, oysa 2020 olacaktı. Seneler, aylar, günler, haftalar hepsi birbirine girdi. Kendimi bile tanıyamaz oldum artık. Hoş görün efendim. Bir sonraki yazımda yılın albümlerini yazacağım. 3-5 tane dinlediysem dinlemişimdir. Onlardan bahsederiz artık.

Normal zamanda da ben yaz insanı olmadım fakat bu yaz iyice zorladı. Günde iki defa duş almak zorunda kalıyorum ki bu beni rahatsız ediyor. Su israfı. Almasan öbür türlü. Bit artık bit.

Hoş bir şarkı ekleyeyim ve sizlere en derin saygılarımı ileteyim. Artık bir daha konserlere gidebileceğime dair hiç umudum kalmadı. Ankara'da Kronos Quartet izlediğimi bilirim. Ne güzel zamanlarmış. Siz siz olun bana tokat atmadan geçmeyin. Bu ne bohem umutsuzluk?

Canımız Beyrut'umuz, geçmişler olsun (şu yukarıdaki kolajın gerçek olmasında emeği geçen herkesin iki cihanda yakası bir araya gelemesin inşallah)!