Hayvanlar, Kapanan Kitabevi ve Tiyatrolar

Öncelikle şunu söyleyeyim, gerçekten komşuluk denen şey bitmiş. Yok vallahi bitmiş. Çocukken hatırladığım mahalle manzaralarının yerlerinde yeller esmekte. Bunlar ne biçim insanlar inanın bilmiyorum. Sanki uzaydan ithal edilmişler. Savaş baltalarını gömdüğümüz yerden çıkardık; gene "hayvan beslersin, besleyemezsin" savaşı patlak verdi. İnanın bu insan müsvetteleriyle uğraşmak bile istemiyorum. Ağızlarının ortasına tekme atmak dışında başka bir isteğim yok. Testosteron yokluyor ara ara. Ama işte olmuyor. Zaten son bir iki yıldır şöyle birine döndüm, ya hemen kavgaya tutuşuyorum ya da "hadi yallah" deyip uzuyorum oradan. Ne sokakta ne evde bu millete meram anlatmıyorum. Çünkü kimse dinlemiyor dostlar. Android bunlar. Kendini yorduğunla kalırsın. Allah helak etsin hepsini. Tek diyeceğim bu. Hayvan sevmeyen insanlar kapıma gelse çöpümü vermem.

Homer Kitabevi kapanıyormuş. Bugün şans eseri uğradığımda öğrendim. Baya şaşırdım ve tabii üzüldüm. Güzel anılarım var. Ve dahi Ankara hudutlarında yabancı lisanda kitap satan ender yerlerden biriydi. Allah Arkadaş'a zeval vermesin, o kaldı geriye. Her şey değişiyor ve bu beni germeye başladı. İnsanlar değişiyor, şehrin sureti değişiyor. Ben bunun neresindeyim?

Hem ben yeni nesil şarkılara da alışamıyorum. Bağlanmakta zorlanıyorum. Ama adamların ta yarım asır önce yaptığı şarkılara doyamıyorum. Mesela şuan bende The Byrds çalıyor. Şahane. Bebek gibi. Yeni şarkılar (isterse eski nesil birisi kaydetsin) genelde sabun köpüğü gibi. Uçup gidiveriyor. Hani şöyle on kere yirmi kere dinletecek şeyler bulamıyorum. The Byrds öyle mi ama! Dinlerken insana sevdikleriyle beraber çimenlerin üstünde piknik yapıyormuş gibi hissettiriyor. Böyle hafif bir yaz serinliği. Öğleden sonra.

Sinemadan tamamen koptum. Bundan hiç memnun değilim. Fakat nedenleri çok. İnternette bu konu hakkında çok yazıldı, çizildi. Kendi "sinemaya gitmeme nedenlerim" şunlar: eskisi gibi zengin seçkiler yok (bir tane gişe canavarı, iki üç tane romantik Türk filmi, bir tane inli cinli korku filmi, iki tane yurtdışında kimsenin yüzüne dönüp bakmadığı korku filmi, bir tane modern gerilim filmi, aksiyon maksiyon ve para kıran "ama artık kıramayan" Türk filmler), altyapılar berbat (hala perde çekmekten aciz çalışanlar var film başladığında), fiyatlar almış başını yürümüş ve hepsinden önemlisi sinema ruhu diye bir şey kalmadı. Yemek katlarına hapsolmuş salonlarda film izleme hissini alamıyorum. Tiyatro daha iyi geliyor bana.

Geçenlerde Ağaçlar Ayakta Ölür oyununu izledim. Zaten aylar öncesinden almıştım biletimi. Nevra Serezli Hanım var diye ne konusuna baktım ne fiyatına. Bence müthiş bir oyuncu. Velhasıl oyunda da bunu kanıtladı. Ben çok sevdim diyebilirim. Dekoru falan da başarılı. Diğer oyuncular da besliyor sahneleri. Daha ne. Sonunda "inşallah ağlamayız" diye dudaklarımızı kemirerek seyretsek de fazla mendil açmadan atlattık. Nevra Serezli'nin başrolünde olduğu bu oyunu kaçırmayın derim. Sezonun en iyilerinden.

Tiyatro demişken. Tatbikat Sahnesi'ndeki Cehennem oyununa da gittim. Prömiyerdi hatta. Yani... Nina uyarlamasından biraz daha iyiydi. Sahneyi kullanım şekli hoş. Oyunculuklar tatmin edici (zaten büyük Ünsal Coşar var, sevilmez mi). Önerir miyim? Yani... Tatbikat'ın mevcut oyunları içinde farklı bir pencere. Olabilir. Ha, yine de fırsatınız varken, kalkmadan Yeni'den Dokunan Hayatlar piyesini izleyin derim. Fazla ses getirmedi belki ama şuranıza işliyor. Baya ağlayanlar da oldu. Özellikle Ferahnur Batur'un kısımlarında çok etkilendim. Sizin hayatlarınızın bir dokusuna değerse eğer, sizi de ağlatabilir. Ağlayın mümkünse. Bir süredir ben ağlayamıyorum. İçimde biriktiler. Nereden çıkacak Allah bilir. Keşke hepsi bir Merkür retrosu olsaydı bu hayatta.

Gerçekten bunalıma girdim. Her şey çok hızlı değişiyor. Yetiş ya Cahit Sıtkı Tarancı! Ben hep o çocuk olmak istiyordum. Kim dedi büyü diye?