Hayaletler ve Çok Karanlık Şarkılar

Anne Sexton çok büyük bir şairdi. Virgina Woolf gibi, Sylvia Plath gibi, Richard Brautigan gibi o da ölümü seçti en sonunda. Bence insanlık adına büyük kayıplar hepsi de. Ama yaşama olan inancını kaybetmek kadar büyük bir şey olamaz herhalde. Rahat uyusun, şiir emaneti bizde. Onun hayaleti tepemizde gezinedursun, kendi hayaletlerimizle ne yapacağız onu bilemiyorum. Filmdeki gibi bir hayalet avcısı olsa da çağırsak. Hapsedilseler. Sustursalar hayaletleri. Sürekli bizimleler. Şehirde, sokakta, arabada, evde. Çoğu zaman suskunlar. Sadece seyrediyorlar bıraktıklarını. Ama öyle zamanlar geliyor ki fısıldıyorlar. Ellerimle havayı karıştırıyorum, odaya bir duman dolmuş gibi. Susup oturuyorlar yine. İşte bir tanesi. Orada. Canımı sıkıyorlar. Anılarıyla beraber yerin altına dönseler keşke. Oysa ki anılar olmadan geriye ne kalıyor bizden, onlardan? İyisi mi gitmesinler. Ama bir köşede sessizce otursunlar. Ne kışkırtsınlar, ne de tavsiye versinler.

Sessizlik diyince Sigur Rós geliyor aklıma. Ölüm sessizliği gibi. Valtari, ( ), Takk... gibi albümler yeryüzüne çok nadir geliyor. Geldi mi de delip geçiyor yürekleri. Kırmadık kalp bırakmıyor. Hoş, zaten bizim kalplerimiz kırılmak için yaratılmamış mı? Camdan hepsi de. İlk darbede tuzla buz oluveriyor. Bir harf hatası ile can kırıklarını temizlemek düşüyor bize. Bir elimizde faraş, sabah akşam süpürüyoruz. Kuvvetli kuvvetli süpürüyoruz yere düşenleri. Her neyse, sizi fazla üzmek istemem; fakat bu şarkılar fena. Herkes duygusal önlemini alsın. Küçük İskender'in de dediği gibi, "bu defa çok fena". Sonra ben ağladım, helak oldum gibi şeyler kabul etmiyorum. Hadi bakalım.

Not: En sevdiğim beş Sigur Rós şarkısı ise Andvari, Varúð, Varðeldur, Sæglópur ve Samskeyti. Delilik nasıl bir şey bilmiyorum ama listenin son şarkısının son 4 dakikası deliliğin tanımı olmalı.