Regular Show

Ara ara bu çizgi diziden bahsetmiştim. Fakat oturup da bir yazı yazamadım.
Vaktiyle Gumball'dan bahsetmiştim (buradan okuyabilirsiniz). Regular Show'a sıra gelmemiş.
2017'de final yapmış bu diziye neden bu kadar önem verdiğime gelirsek...
Bir kere her bölümde çocukluğuma götürüyor beni. Seksenler ve doksanlar çocukları, dikkat.

Mordecai ve Rigby, tutunmaya çabalayan, büyümemiş iki koca çocuk.
Rigby (rakun) lise terk, bitirememiş. Mordecai (mavi karga) da sanat okulu terk.
Rigby, ikilinin muzip ve haylaz yüzü iken, Mordecai, daha zeki ve bütünleştirici yüzü.
Yirmilerin sonu, otuzların başı bir yaştalar muhtemelen.
Şehrin ortasındaki devasa bir parkta çalışıyorlar. Ya da çalıştıklarını sanıyoruz.
Çünkü onların en sevdiği şey video oyunları oynamak ve haytalık yapmak.
Atari düşkünü, korku filmi izlemeyi seven (ama sonrasında da uyuyamayan),
Video kaset kiralayıp izleyen, müzik dinlemeye tutkun, seksenler ve doksanlar çocukları tam.
İyi kankalar. Bir gazoz açıp dertlerini hemen unutuyorlar.
Ne olursa olsun bir arada olmaya çabalıyorlar. Uzayda bile!

Parktaki arkadaşları da kendileri kadar renkli karakterler.
Patronları, ciklet kutusu Benson. Asabi ve titiz. Ama yufkayürekli de. Kadınlarla başı dertte.
Yeşil ve göbekli Kas Adam. Pink Floyd dinlemeyi seven tipik bir "geek".
Eşek şakalarına bayılıyor ve karavanında kankası Çak Beşlik Hayalet'le yaşıyor.
Çak Beşlik?
Çünkü çak beşlik hareketi yapan bir el var tepesinde. İşte aradığım sürreal mizah.
Lolipop kafalı Pops. Eski zaman beyefendisi. Radyo dinler. Nostaljik araba sürer.
Ve Yeti canavarını andıran, meditasyon yapan, hippi van süren Skips (Mark Hamill seslendiriyor).
İsminin hikayesini açık etmeyeyim. Acıklı bir hikayesi var. İzleyenler bilir. Ah Skips ah.

tephen King, Star Wars, Indiana Jones, Geleceğe Dönüş, Double Dragon, Madonna,
Evil Dead, Big Trouble in Little China, Twin Peaks, D&D... dizideki göndermeleden bazıları.
Bizim neslin çocukları için oldukça doyurucu.
Stranger Things sevenler, bu diziye ve göndermelerine bayılacaktır.
Tabii bu gönderme bombardımanları bir yana, dizinin alt metni de çok zengin.
Yalnızlık, aşk, ayrılık, arkadaşlık detaylıca işleniyor.
Bugünün çocuklarının anlamakta zorlanacağı bir çizgi dizi anlayacağınız.
Muhtemelen anlık şapşallıklara gülüyorlardır.
Zira eni konu bir erişkin dizisi.
Bugün yirmilerinin sonunda, otuzlarında ve hatta kırklarının başındaki kuşak için cennet.

Dizinin finaline dair şimdi söyleyeceğim belki kısmen sürprizbozan olarak sayılabilir,
Ama paylaşacağım. Dizinin sonunda "dünyayı sevgi ve affetmek kurtarıyor".
Bu naif mesajını veriliş biçimi de çok şık ve duygusal.
Ve son dakikalarında, o dönem öleli bir sene olan David Bowie çalması da bir hayli dokunaklı.Bu fevkalade samimi ve yer yer duygusal diziyi hissediyorsunuz.
Kaç defa seyrettim, hala da tekrarlarına denk geldikçe izliyorum.
South Park ve Simpsons tarzı dizilere göre çok daha samimi ve bizden bir dizi.
Hiçbir çizgi dizinin bunlar kadar sevindirdiğini veya baya baya ağlattığını hatırlamıyorum.
Efsane.

"+ Bu işe yaramaz. Gitmeme izin verdiğin an seni patlatacağım. 

- Biliyorum. Bu yüzden seni bırakmayacağım."

"Galiba buraya kadar. Bizi dinleyen varsa, bir yunus olarak geri gelmek istiyorum."

"'Gülmeyi severdi. Dünyayı kurtardı. O arkadaşımızdı.'"

Gazoz içip, acılı kanat yiyerek hayatını sürdüren,
VHS-DVD-Lazer Disk'lerin savaşına tanıklık eden (doğru okudunuz),
Synthesizer kapışmasının canlı şahitleri,
Radyoların ve dj'lerin artık giderek öneminin azalmasına dikkat çeken,
Uzay maceraları, aşk maceralarından daha kolay geçen,
"Erkekler Gecesi" ile ortalığı birbirine katan,
Bu ikilinin hayatına bir şans verin. Seyrettiğiniz diziler arasında özel bir yer edinecektir kendisine.
Onların dediği gibi, ooooohooooooo!