Çöp

Nedense düzenim bozuldu. Perhizi aksattım ve bir adet kilo aldım (panik butonu nerede).
Adetim olmayan tatlılar, içecekler (ayran), krakerler derken... Ne olduysa oldu, film koptu.
Ev dışında bir şeyler yemeyen ben sürekli dışarıda yer oldum.
Bir kereden bir şey olmaz kandırmacalarıyla.
El frenini çekme zamanı geldi. Yoksa şarampole uçacağım.
Uyku düzenim de alt üst oldu. Erkenci kuş ben, yatamıyorum, kalkamıyorum.
Gürültülü müzik çalan yerlere gidiyorum. Eğlenemiyorum.
Konserlerden medet umuyorum.
Eskiden dört saatlik uykuyla yaşayan bir gece kuşuydum.
Yine ona döndüm.
Bu dalgalanmanın sebebini biliyorum. "O" kişisi.
Ah. Yetiş Ferit Edgü, kitaplarına sığınıyorum.
Dua edin de bu rakun dönemimi atlatayım da tekrardan dinamik günlere dönebileyim.

Kış Uykusu diye bir kitap okudum. Goli Taraghi İranlı bir yazar ve İran edebiyatında üst sıralarda.
Sadık Hidayet'in melankolik atmosferi ile Virginia Woolf'un bilinçakışı tekniğini birleştirin,
İşte öyle bir kitap. Ayrılık, ölüm, arkadaşlık, yabancılaşmak gibi konular işlenmiş.
Bir arkadaş grubunun zihin dünyalarının içine dalıyoruz. Her bölümde farklı bir kişinin beynindeyiz.
Çoğunluk pek sevmemiş ama benim son zamanlarda okuduğum en güzel kitaptı.
Ama zor kitap vesselam.
Karanlık ve çetrefilli kitap sevenlerin hoşuna gidecektir. Nefes almayı unuttuğum anlar oldu.

Onun üstüne Haruki Murakami'nin Uyku kitabını da okudum ama hiç sevmedim.
Konu şu, uyuyamayan bir kadın karakter var. Bildiğiniz uyuyamıyor.
"Ne yapsam, ne yapsam" derken Rus edebiyatından bir şeyler okumaya çalışıyor.
Sonra olaylar geliş(em)iyor. Ve yine pat diye bitiyor.
Murakami'de hep böyle oluyor. Ya çok seviyorum ya zerre hoşlanmıyorum.
Ortasını tutturamadık. Çünkü sonu olmayan kitaplarını pek sevmiyorum.
Okumaktan zevk aldığım bir yazar ama iyi midir değil midir hala karar veremedim.
Yukio Mishima hazretleri de bir kalem, Murakami de. Hangisine iyi diyeceğiz şimdi.

Kitaplardan yine konuşuruz. Hatırlatınız.
Arıza adam Gaspar Noé'nin yeni filmi Climax'ten bahsetmek istiyorum.
Bu şevkimin kırık olduğu dönemde neden izledim bir fikrim yok.
Moralimi daha da bozdu diyebilirim. Güzel film. Ama Love ve Enter the Void'u aratıyor.
Love'ı neden sevmediler bilmiyorum ama yaptığı en duygusal şeydi bence.
Beynim Enter the Void en iyi filmi dese de kalbim hep diğerinden yana.
Climax de aslında bir kariyer özeti gibi.
Müthiş renk paleti, deli şarkılar, şiddet ve kanla gözyaşı. Bir Noé sayıklaması daha.
Son 15 dakikası tam bir "kabuslardan kabus beğen" olmuş. Şahane işlenmiş. Tarihe geçmeli.
Yine de diğer filmlerine göre görsel dehşet daha hafif. Ruhsal sarsıntı ise hala kuvvetli.
Filmi izlerken şu hisse kapıldım, acaba Noé, geçmiş günahlarından arınmaya mı çalışmakta.
Kamu spotu tadında ve mesaj kaygısı kuvvetli. Detaya girmeyeyim, izleyenler anlamıştır.
Sürprizbozan sayılır mı bilmem ama filme dair en sevdiğim şey,
Toplumda herkesin karanlık tarafını nasıl gizlediği ve dizginler bırakıldığında,
O "normal" insanların nasıl çirkinleşebildiği.
Nietzsche'ye de selam çakılmış hem. Ahlak ahlak diyen karakterlerin yaptıkları, vs.
Ve en sarsıcı olanı, bizi en çok düşünenlerin, bize en çok zararı verenler olmaları.
Neticede sarsıcı bir film daha. Deli işi.
Şarkıların hepsi inanılmaz. Hele ki o Thomas Bangalter imzalı Sangria. Of of.
Cerrone'un Supernature'üne ne diyeceğiz. Akıl dışı. Hipnotik. 
Arıza adam iş başında.
O meşhur dans sahnesini bir başkası çekemezdi. Buyrun.