Bazı Albümler

Sezon kapanmadan sessiz sedasız bir Iggy Pop albümü yayınlandı. Free, kendisinin onsekizinci stüdyo albümü. Git gide alıştığımız olgunluk çağı şarkılarının bir devamı aslında buradaki şarkılar. Eski yırtık punk rock yıldızı, yıllar geçtikçe çok daha Leonard Cohen ve belki Nick Cave tarzı işlere yönelmiş. Hikayeler anlatıyor. Ve bu defa caz esintileriyle. Herkes bir önceki albümü Post Pop Depression'a ayılıp bayılmıştı ama ne yalan söyleyeyim ben ısınamamıştım. Free, bence ondan çok daha kalburüstü bir iş olmuş. Tekinsiz giriş şarkısı Free mesela. Iggy, "özgür olmak istiyorum" cümlesini tekrarlıyor sadece. Geride caz kulüp esintili serin üflemeliler. Hemen peşinden gelen Loves Missing ise Iggy külliyatının en iyi şarkılarından biri olarak anılacak bence seneler sonra. İlk şarkıdaki caz etkisini kıran (ama yine de çok uzağına gidemeyen), gürültülü olmasa da ruhen sert bir rock şarkısı. Sanki Bowie'nin Lazarus albümünden bir şarkı. Şuana kadar en çok konuşulansa James Bond şarkısı oldu. Gerçekten de basslarıyla beraber çok tatlı bir şarkı bence de. Tarantino filmlerinde kullanmalık. Dirty Sanchez için de benzer duyguları besliyorum. Özellikle o girişindeki alevli İspanyol vurgusu harika. Fakat vokal ile şarkının kendisi biraz çekişme halinde gibi. Ama Free'nin en iyi esprisi We Are the People. Yabancıların spoken word dediği türe yakın. Yani şiir dinletisi gibi, düz bir söz dizilim okuması. Müzik eşliğinde. Sözleri ve Iggy'nin vurgulamaları çok etkileyici, "bizler toprakları olmayan insanlarız, bizler gelenekleri olmayan insanlarız". Belki kariyerinin en iyi albümü değil. Olgunluk döneminden favorim Après'nin de önüne geçemiyor ama şurası bir gerçek, Iggy hala iyi müzik yapıyor. Keyfini çıkarın.

Bunları Dinlemek Lazım: Loves Missing, We Are the People

Yepyeni bir grupla karşınızdayım. The Night Café, İngiltere çıkışlı yeni bir indie rock oluşumu. Tertemiz bir soundları var. Belki büyük laflar edebilmek için henüz çok erken ama bu çizgilerini sürdürür ve üzerine koyabilirlerse ilerleyen dönemlerin yıldız isimlerinden olabilirler. 0151 ismini verdikleri ilk albümleri için diyebileceğim tek şey tam anlamıyla geceleri dinlemelik bir yolculuk albümü olduğu. Tam bir ambient omurganın üstüne yerleştirilen autotunelu bir vokal eşliğinde yapılan girişin ardından gelen şarkılarda belki hiçbir risk yok. Fakat garip bir şekilde insana yeni bir şeyler dinliyormuş hissini veriyor. Yer yer dreampop hissiyatıyla indie pop gevşekliğinin beraber harmanlandığını sezinliyorsunuz. Aferin size çocuklar.

Bunları Dinlemek Lazım: Felicity, Mother, Leave Me Alone

Son yılların en sıradışı ve delişmen gruplarından olan Oh Sees yine gürültülü, yine saykodelik bir albümle bizimle. Davullar bir yana gidiyor, gitarlar kirden pastan ayırt edilemez durumda. Buraya kadar her şey çok güzel. Fakat albümde bir olmamışlık var. Puana bakıp aldanmayın. O puanın yarısı ortaya konan samimi saykodelik ruh için. Yoksa bu albüm altmışlarda çıksa pek yüzüne bakan çıkmazdı. Sonuçta rakipler dişliydi. Lakin 2019'da artık bu tarz şarkılar ne kaydediliyor ne de rağbet görüyor. O yüzden biraz duygusal davranıyorum. Hem çok fazla da yüklenmeyelim. Foxygen ve Tame Impala gibi takoz yeni nesil psychedelic gruplara göre bizim çocuklar hala üç beş gömlek büyük gelir rock piyasasına.

Bunları Dinlemek Lazım: The Daily Heavy, Face Stabber