Joni

Bir şekilde her daim hayatımda güçlü kadınları sevdim. Özel hayatımda da, müzik dünyasında da.
Joni Mitchell, bu güçlü kadınlardan sadece biri. Ama en önemlilerinden.
Herkesin hayatını değiştiren albümler vardır.
Değiştirmese bile bir şeyleri yerinden oynatan. Blue albümü gibi.
Blue'nun değiştirmediği bir hayat, bir müzik var mı?
Erkek egemen şarkı sözü yazarlığı kabulünü yerle bir etti, elde var bir.
Erkek egemen gitar çalan şarkıcı imajını yıktı, elde var iki.
Ondan önce belki Joan Baez vardı fakat aralarında çok büyük bir fark vardı.
Joni yazardı. Joan söylerdi.
Kendisi sadece şarkıcı değil, aynı zamanda bir ressam.
Şarkı sözü yazarken de ben ressamlığını konuşturduğunu düşünüyorum.
Ressam edasıyla dizeleri yerleştirirdi.
Turbulent Indigo en sevdiğim albümü olabilir. Çok güçlü hissiyatlı.
Clouds, Court and Spark, elbette Heijira, Ladies of the Canyon...
Bu albümlerden hangisini seçebilirim bilmiyorum. Hepsi de birbirinden güzel.
Caz ve folku aynı yatağa sokan müthiş bir sanatçı.
L.A.Express'le kaydettikleri Miles of Aisles albümü mesela. Daha önce böylesini dinlememiştim.
Şu yaşıma geldim hala beni etkilemeyi başarıyor. Gücünden yitirmeden.
Bob Dylan, Leonard Cohen, Serge Gainsbourg gibi rock şairlerinin arasında en karizmatiği.
Hani derler ya hep, ıssız bir adaya düşseydiniz falan filan, yanıma Joni şarkılarını alırdım.
Şu şarkıyı dinleyin.
Her başlangıçta "konuşmama izin ver, acılığı tükürmeme izin ver" dediğinde susuyorum.
Gerçekten karşımda biri varmış gibi.
Çelişkilerin, arada kalmışlığın ve acının şairi. Güzel yaşa kalan günlerini (şarkı listem burada).
Herkesi seyrettim. Bir Joni'yi izleyemedim ona yanarım.