Akrep Sokmasıylayu Mor

Ian Gillan ile bayramlaştım bu sene. Elini öptüm. O da bize Highway Star söyledi konserin açılışında. Expo kapsamında verilen Deep Purple konserinden bahsediyorum yani. 100 liraya izlenebilecek en kıyak şovdu herhalde. Zaten grubun hastasıyım. Yani çıkıp Ankara'nın Bağları'nı söyleselerdi iki saat boyunca, gıkım çıkmazdı. Ama çok daha iyisini söylediler; Highway Star, konserde söylesinler diye yalvardığım ve sonunda canlı olarak dinleyebildiğim Bloodsucker, Hard Lovin' Man, Strange Kind of Woman, yeni albümden müptelası olduğum Vincent Price, Perfect Strangers, eski şarkılardan Demon's Eye, pek tabii Smoke on the Water, Space Truckin', Hush ve Black Night gibi. Bir kere adamlar efsane. Yani ne denebilir ki. Konserden tam üç hafta önce emektar davulcuları Ian Paice, İsveç semalarında mini-inme geçirdi. Hemen tedavi altına alındı. Ben tam umudumu kesmiş, "kesin konsere çıkamaz" derken bir anda tam karşımda Paice'i gördüm. Davulunun başında. Çılgınlar gibi. Adam inme geçirdi diyorum. Koşa koşa yine sahnede. Tek eksik, davulu zorlayan ve peşinden solo gerektiren The Mule şarkısını setlistten atmışlar. Olsundu. Biz kendisini sağlıklı olarak görelim yeter. Bir şarkı iki şarkı okumasınlar farketmez. Normalde Deep Purple deyince akla hemen efsanevi solisti Ian Gillan'ın çığlıkları gelir ama bildiğiniz gibi 90'ların hemen başında sesini kaybetti ve yirmi senedir o yüksek perdeden attığı çığlıklardan eser yok. Dert mi ? Asla. Çünkü iki saat boyunca (ki konser geç başladı 22:20 civarında) kızarana dek bağıra bağıra şarkılarını söyledi. O kadar sempatik bir grup ki. Gillan'ın sahnede yaptığı muziplikler (Hard Lovin' Man'in bir yerinde gong sesi var, onu eline aldığı küçük gongla çalarmış gibi yapması, sahnede uçuşan sinekleri yüzünde patlatır gibi yapması vs.) unutulmazdı. Bassçı Roger Glover bizden tarafa daha yakında. Kendisini yakından seyrettim. Adam keyif alarak çalıyor. Bunu farkettim. 50 senedir aynı şeyleri çalıyor belki ama o mekanikleşme olayı gözlemlenmemiş. Halen zevkle çalıyor adam. Görece olarak grubun yeni elemanı, 20 senelik Steve Morse da gitar sololarıyla kulaklarımızı okşadı. Vaktiyle grubu kavga ederek terkeden Blackmore, ses getirmeyen solo projeleriyle yoluna devam ederken (şimdi de Rainbow'u toplamış, Dio öldü oysa ki) Morse, 20 yılın sonunda Purple'da onun yerini neredeyse doldurmuş durumda. Ego sıfır. Keyifler yerinde. Ama grubun bence en "manyak" üyesi klavye başındaki Don Airey. Efsanevi üyeleri Jon Lord 2002'de rahatsızlandıktan sonra grubu bırakmak zorunda kalmıştı. Yerine Don abimizi almışlardı. Peki kim bu Airey derseniz, hemen kimlerle çalıştığını söyleyeyim: Rainbow, Ozzy Osbourne, Gary Moore, Whitesnake, Judas Priest, UFO, Wishbone Ash falan falan. Rock tarihinin en uzun soluklu ve başarılı klavyecilerinden biri. Ozzy Osbourne'un Mr.Crowley'si var ya, işte o şarkının tüyler ürperten org kısmını Don abimiz çalıyordu. Purple'la da müthiş bir ten uyumu yakalamış. Adam iki saat boyunca şov yaptı resmen. Üzerinde çiçekli gömleği ve göbeğini yasladığı Hammond'ıyla sempatiklikten yıkılıyordu. Bir ara eline birasını aldı. Hush'taki performansı ile bizleri psychedelic sulara götürdü. Ufak da bir solo yaptı. İçine Türk Marşı'nı da ekledi. Klasik müzikten esintilerle. Grubun her üyesini çok seviyorum ama sahnede izledikten sonra favorim, yüzündeki deli-dahi sırıtışıyla arzı endam eden Don Airey oldu artık. Özellikle korku sinemasının efsane yıldızı, çok sevdiğim Vincent Price'a, aynı isimdeki şarkıyla selam çakarken adam bizlere "korku dolu" dakikalar yaşattı. Sonuç olarak Gillan'ın sesi eskisi kadar görkemli değilse bile sempatikiliğiyle puan toplarken arkasında çalan ekip her bir elemanıyla dört dörtlük bir iş çıkarıyor. Mutlaka izlemelisiniz fırsat bulursanız. Fevkalade "mor" bayram oldu.

* * *

Sonra da bizi Scorpions soktu İstanbul'da !

Öngruplar TNK ve Şebnem Ferah. Ve pek tabii hair metal seçkisiyle Nikki Wild.

İlk grup TNK sahneye çıktı ve 40 dakika boyunca -ne yazık ki- bizler eziyet çektik. Kusura bakmasınlar, kötü bir grup değiller ama o gün ne yeri ne zamanıydı. Hard rock, metal dinleyen ve sahnede öyle şeyler bekleyen yüzlerce, binlerce insana romantik pop rock tarzda şeyler okursanız alkış toplayamazsınız. Nitekim solist tatlı dille, bizlere çemkirdi. "Bari sıradaki şarkımıza eşlik edin yani" falan dediler. Tepki bile vermeden geçtik. Kendileri için kötü bir deneyim olmuştur.

Şebnem Ferah'ın sahne süresinden de kısıldı galiba bu yüzden. Keşke sadece öngrup Şebnem Ferah olsaymış. Velhasılkelam, Nikki Wild abi, TNK ertesi bizleri gene coşturdu ve sıra Ferah'a geldi. Onca yerli şarkıcı ve grup izledim ama kendisini seyretmek o güne nasipmiş. Ya Hep Ya Hiç ile sahneye çıkması benim açımdan harika oldu çünkü en sevdiğim şarkılarından biriydi. Hoş, fazla şarkılarını bilmem ama az çok her Türk rock dinleyicisi gibi ben de kendisinin şarkılarına kulak aşinasıyımdır Sigara, Mayın Tarlası, Çakıl Taşları, Ben Şarkımı Söylerken, Delgeç, Can Kırıkları, Bu Aşk Fazla Sana, Birileri Var, Fırtına gibi bilinen şarkılarından kısa ama etkili bir seçki hazırlamıştı. Kendime söz verdim, ilerki tarihlerde solo bir Ferah konserine gideceğim. Daha keyifli olacak herhalde. Sonra bir saat civarı bir sahne hazırlığının sonrasında akrepler sahnedeydi.

Asılı duran Scorpions perdesi, siren sesleri eşliğinde yere indirildi ve yeni albümdeki favori şarkım Going Out with a Bang çalmaya başladı. Zımba gibi daldılar sahneye. Yarım asırlık bir gruptan bahsediyoruz ve şimdiye kadar binlerce konser vermişler, adamlarda tık yok, beni gömerler herhalde. Solist Klaus Meine abimiz çok keyifli (her ne kadar gözlüğünü çıkarınca bir siyasiye benzese de..!). Eh, gitardaki Rudolf Schenker tam bir şov adamı. Bir ara gitarına egzos benzeri bir eklenti taktı, sahnede koşarken dumanlar falan çıkarıyordu. Deli herif ! Sahnenin ortasına bir çıkıntı yapmışlar, catwalkvari. Rudolf sürekli orada koştu durdu. Bir ara "aha şimdi tepemize konacak adam" dedim, konmadı. Fakat zıplamadan edemedi hiç. Gecenin onunda biz ayakta duramazken adam tenis topu gibi oradan oraya hopladı durdu. Şarkılara geçmeden, bir detay vermek istiyorum. Normal davulcuları James Kottak ile sorun yaşayan grup, yerine kimi almış dersiniz ? Motörhead'in über davulcusu Mikkey Dee, adamı sahnede görünce sevinçten ağladım (Lemmy'e selam !). Zaten insan gibi çalmıyor. Bir ara alev alacak sandım, endişelendim. Sakin ol Mikkey abi. Hızına yetişilmiyor. Make It Real, Zoo falan derken bir anda 70'ler potporisi yapalım mı dediler, evet dedik tabii. Top of the Bill ile başladı olay, Steamrock Fever ile ısındık, Speedy's Coming yaptık ve favori Scorpions şarkılarımdan Catch Your Train ile tamamladık.

Sonra Klaus minik bir "halka sesleniş" yaptı. Dedi ki, "bizler yola çıktığımızda Almanya'da otobanlarda dolanırdık. Kim bilirdi ileride bir gün Türkiye'de de çalacağımızı, yaptık çünkü bu oyunu biz kurduk". Hemen ardından We Built This House'u yapıştırdılar ve manifestolarını kanıtladılar. Sözleri de ekrana yansıttılar misler gibi, bilen ve bilmeyen herkes eşlik etti böylece. Gecenin en can alıcı yerlerinden biri ise catwalkun ucunda yaptıkları akustik potporiydi. Tam arkalarında gökte ay. Vakit bulursam Send Me An Angel performanslarını çektiğim kadarıyla buraya eklerim. Always Somewhere'di ilk slow şarkımız. Herkeslerin bildiği. Sonra yenilerden Eye of the Storm geldi. Ve -bence- gecenin en güzel şarkısı Send Me An Angel. Herkes eşlik etti, ben çok şaşırdım. Genelde Türk seyircisi "bakar". Eşlik etmez. Demek eğlenmek için gelmişler. Mutlu oldum. Grup da sevinmiştir buna. Zaten baktılar seyirci iyi, küt diye Wind of Change geldi. Ekranda kocaman barış işaretiyle. Klaus'un ceketinde de bu işaret vardı. "Umudun şarkısı" diye tanıttı ve herkes bir ağızdan eşlik etti. Herhalde Türkiye'de gördüğüm en başarılı grup-hayran işbirliklerinden biriydi. Teklemeden söyledik. Bu kadar slow şarkı yeter diyerek bangır bangır Rock 'n' Roll Band ve favorim Dynamite çalındı. Işık şovlar, ekranda patlamalar, rock konseri böyle bir şey dedirtti. Gecenin olayı ise, müthiş adam Mikkey'nin davul setiyle beraber "göğe yükselmesiydi". Adam havada beş altı dakika boyunca aralıksız solo attı. Çılgınlar gibi ve sonuna doğru vurduğu her notada ekranda bir Scorpions albümü resmi belirdi, 50.Yıl Turnesi için güzel düşünülmüş bir detay. Sonra Blackout ile bağırttılar beni. Zaten dünden hazırım Blacout'lamaya. Yapmayın çocuklar. Durmadı vicdansızlar, No One Like You ve Big City Nights dediler. Bis için geri döndüklerinde Still Loving You çaldılar önce. Tüm sahne kıpkırımızı boyandı. Sonra da Rock You Like a Hurricane. Konser gibi konserdi yani.