Sohbet Tadında Şalanj #8

Yedinci.

8) Ölüme dair seni korkutan şey ne?
Hiç. Korkutmuyor çünkü ben "öldüğümde orada olmayacağım" (kimin sözüydü?) Yaşamak daha korkunç bence çünkü yaşarken bir çok şeyi düşünmek gerek. En temel ihtiyaçlarından tut, en komplekslerine kadar hepsini bir şekilde doyurabilmelisin. Her günü sil baştan yaşayabilmelisin. Affedebilmelisin. Alttan alabilmelisin. Dahası onurunu korumalısın. Onursuz bir hayatın hiçbir anlamı yok. Hataların olacak. Ama sorumluluklarını da taşıyabilmelisin. Uzar gider... Yaşamak işte bu kadar külfetli. Fakat işin güzelliği şurada, yaşamak güzel, çünkü ölüm var sonunda. Her şey zıttıyla yaşar, anlamlıdır. İyi diye bir şey varsa bunun karşılığında kötü diye bir şey var. Kötülük olmadan iyiliğin anlamı kalmaz. Sonsuz olsaydı hayat hiçbir anlamı olmazdı. Düşünsenize. Her şeyi erteleyebilirdiniz. Küslükleri bile. Şimdi koşuyoruz. Çünkü zamansızız. Her an maraton bitebilir. Bu yüzden her bir ana değer katmanın çabasındayız. Hayatın anlamı ölüm. Ölmeden önce hayatı anlamlandırabilmeliyiz. Kimisi şarkı söyleyecek, kimisi öğretmenlik yapacak, kimisi aylaklık yapacak, kimisi mimarlık yapacak. Tüm bunların hepsi ortak bir dünya inşa edecek. Ölüm ise anlamın bittiği yer. Sonrası? Bilmiyorum. Tek isteğim devam filminin olmaması. Çünkü dedim ya, sonsuz bir hayatı kim ister? Sevdiklerimin hepsi bana verilse, en sevdiğim plaklarım olsa, elli sene, yüz elli sene sonra sıkılırım hepsinden. Her şeyin anlamı (ve kıymeti) geçiciliği. Bazen sadece ölen kedilerimle birkaç insanı düşünüp özlem duyuyorum (bir kez daha görebilme ihtimali?); ama sonra diyorum ki hayır, her şey bu dünyada yaşandı ve burada bitti. Bu dünya güzel çünkü akışkan. Elimizden akıp gidiyor. İyisi mi hala buradayken keyfini çıkarmaya bakalım. Zor, biliyorum. Ama başka çaremiz yok.