Eurovision ve Bir Belgesel

Birkaç senedir Eurovision'a bakmıyorum. Oylama sistemi, komşu kayırmacılığı, politik tutarsızlıklar derken midem bulanmıştı. Zaten katılımcılar da akılda kalıcı şeyler çıkaramıyordu. En son İsrail'in kazandığı o şarkıyı duyduğumda "yapacağınız işi.." demiştim. Kovid süreci Eurovision'a iyi gelmiş olacak ki bu sene biraz toparlandığını görüyorum. Hem organizasyon açısından hem katılımcılar açısından. Ha yine çok mu matah şarkılar, değil. Fakat iyi kötü birkaç ay dinlenesi şarkılar çıktı. Ben geceyi takip edemedim ama geriden gelip izlediğimde İsviçre'yi favorim ilan ediyorum. Baya iyi şarkı. Eh, sahne şovu da yeterliydi. Yazık oldu Gjon dostumuza. Fransa neden durmadan ballad'larla katılıyor? 2021 yılında ne balladı kardeşim. İyi bile aldılar o halde (zorlasalar birinci oluyorlardı). İtalya? 2000'lerin başına götürdüler bizleri. O yılların ortalama rock anlayışını hortlattılar. Tabi günümüzde müzik iyice leş bir hal aldığı için kıymetli göründü. Ama dediğim gibi bu şarkı gibi milyon tane şarkı yapıldı o dönemde. İzlanda da yine öne çıkan eli yüzü düzgünlerdendi. Ama yine de günün sonudna ben Tout l'Univers'i mırıldanıyorum. Bir tweete çok güldüm. İtalyan grubu ile Gjon'nun resimlerini yan yana koyup altına "yine kötü çocuklar kazandı, temiz çocuklar kaybetti" demişler. Taş gibi şarkı valla.

HBOMax'in belgesellerine devam ediyorum. İhtiyacımız varmış gibi salgının ilk aylarında dikkatle takip edilen cruise gemisinde salgının seyrine dair bir belgesel çekildi. Adı da The Last Cruise. Gemide virüsün ilk ortaya çıkışı ve yolcuların yaşadıkları anlatılıyor. Yani.. aradan bir buçuk sene geçtiği için artık "korku" hissettirmiyor bu tarz yapımlar çünkü hala tam ortasındayız. Ama filmde beni en çok rahatsız eden şey virüs değil de yolcular oldu. Zira kaptan yolculara odalarında kalmalarını tembihlediğinde bazı yolcular en beyaz halleri ile şımarıkça tepkiler veriyor. Mesela yemek servisi artık yapılmayan gemide, yemekler odalarına kadar getiriliyor, yolcularla en az temasla hemen servis gerçekleştirliyor. Ama bir çiftimizin duruma tepkisi şöyle oluyor: "ya bu karantina sürecinde gemi personeli sence de biraz suratsızlaştı mı, eskisi kadar cana yakın durmuyorlar". Bir diğer çift ise gelen yemeklere dair "ben yumurtamı soğuk yiyemem, hamburger de çıkarmıyorlar, ketçap yok.." yorumunu yapıyor. Bok yiyin deyiverdim. Bir yanda balkonlu odalarında konforla karantinasını geçiren yolcular, diğer yanda geminin altında, su seviyesinin altında bir camı bile olmayan kamaralarda tıklım tıkış beraber kalan ve daracık alanda namaz kılmaya çalışan, dua eden personel. Korkunç. Belgeselin en çarpıcı yeri ise bence sonunda yolculardan birinin tahliye edilirken "yakın zamanda Mayıs'ta bir diğer cruise seyahatim var onu yapacağım ahaha" derken çalışanlardan birinin gemiyi -yolculardan ancak günler sonrasında- terk ederken "umarım bir daha böylesi büyük bir gemide çalışabilirim, iyi bir fırsat" diyerek memleketindeki ailesine para gönderebilmeyi düşünmesi...Bat dünya bat. Sinir krizi geçirmeden izleyebilirseniz buyursunlar.