Bir Haftasonu Sohbeti

Twitter'a giriyorsunuz, herkes asabi. Instagram'a giriyorsunuz, herkes mutlu. Ortası yok. Nabza göre platform seçebilirsiniz. Geçenlerde sırf arkadaşların bazılarıyla iletişim halinde olabilmek adına Instagram hesabı açtım. Ki biliyorsunuz sosyal medya mecralarından adeta nefret ediyorum. Ne story'lerle ilgileniyorum ne de milleti dikizlemekle. Maksimum 5 dakika sürüyor günlük kullanım sürem. O da açıp mesaj kutuma ve yeni takipçi tanıdık var mı ona bakmak. Gerisi ilgilendirmiyor.

Ama ben blogspottan vazgeçemiyorum. Hayat, ne yedi yirmi dört kafayı bir şeylere takıp kendini helak etmeye değer, ne de olduğundan fazla anlamlar yüklemeye değer. Blog dünyası bana daha samimi ve gerçek geliyor. Birkaç sebebi var. Mesela "like" denen şey yok burada. Benim yazım beğeniliyor mu bunu ancak aşağıya bırakılan yorumlardan anlayabiliyorum. Yorumlar bir kalp emojisinden fazlası olduğundan bir şeyler ifade ediyor. Gerçek bir beğeni oluyor. İnsanlar açıkça yazıyor şu güzeldi bu güzeldi diye. Emek veriyorlar. Diğer sebebine gelecek olursak.. elbette kelime sınırı olamaması. Eğer gerçekten öfkeliyseniz veya gerçekten mutluysanız, bunu bir kareye veya 140 karaktere sıkıştırmak yerine burada sayfalar dolusu yazabilirsiniz. Bu bende konfor hissi uyandırıyor çünkü sosyal medya denen sıkıştırılmış ifadeler dünyasında yanlış anlaşılmanız olası. Ne kadar iyi niyetle de olsa bir şey paylaştığınızda onun başka yerlere çekilip farklı şekillerde yorumlanması mümkün. Hem o mecralardaki linç kültürü şükürler olsun burada yok. İnsanların bir kısmı ellerinde taş ve sopalarla (yani klavyeleriyle) hesapları dolaşıp nefret kusuyorlar. "Neden susuyorsun", "neden ses çıkarıyorsun", "neden gülüyorsun", "neden gülmüyorsun", "neden paylaşıyorsun", "neden paylaşmıyorsun"... Ne yaparsanız yapın sizden nefret edecek birilerini bulabiliyorsunuz. İnsan her ne kadar böyle olumsuz yorumlardan etkilenmiyorum dese de bir yerden sonra siz de o olumsuzluk girdabında boğuluyorsunuz ve ya onlara cevap verme ihtiyacı içinde oluyorsunuz ya da kendinize dert ediniyorsunuz. Lüzumu yok.

Komşuluğu seven biriyim. En azından öyleydim. Son on yıldır komşularımın hiçbiriyle aram iyi değil. Eski semtimde neredeyse herkesle ortak müşterekte buluşabiliyordum. Farklı yaşayışlarımız, inançlarımız, görüşlerimiz vardı ama ortak bir zemin de vardı. Kimse merhabasını ihmal etmez, hatrını sorar, zor durumda yanında olurdu. Bir evde yemek pişer, kapı kapı komşularla paylaşılırdı. Hayatımda öyle yöresel ve lezzetli şeyleri başka yerlerde tatmamışımdır. İçinde hoşgörü de vardı o kapların. Bugün o kadar tahammülsüzüz ki... Dahası saygımızı yitirdik.

İki senedir üst komşularımla artık kronikleşmeye varan bir sorun yaşıyorum. Normal zamanda da gürültü konusunda hassas davranmayan bu insanlar, ramazan ayında iyice boşluyor. Sabaha kadar uyumuyorlar! Uyurlar uyumazlar, beni ilgilendirmiyor, fakat o saatte kapı çarpmalar, yüksek sesle konuşmak, koşturmak (terlik mi bot mu artık neyse?). Yani bunlar olacak şeyler değil. Sahuru ediyorlar, kabul olsun. Ama komşunun hakkını neden gözetmiyorlar? Bir şey de diyemiyorsun; çünkü son zamanlarda bu meseleleri dillendirmek bile konuyu farklı yerlere götürmeye yetiyor. Oysa ki çok basit. Nasıl ki ben gece 12'den sonra dinlediğim müziğin, izlediğim filmin sesini makul sınırlara çekiyorsam onların da sahur vakti dikkatli davranmaları gerekir. Bu bu kadar basit. Çocukken ben de oruç tutardım ve sahura kalkarken ailem hep temkinli olmamı tembihlerdi. Aman sandalyeyi kaldırarak çek, sürüme. Aman kapıları usulca ört. Aman televizyonun sesini açma. Biz böyle gördük. İki yıldır uyku düzenim bozulmuş durumda. Pandemi de bu konuda yardımcı olmuyor. Son birkaç aydır tam düzeni oturttum derken, şimdi ramazanla birlikte yine saatlerim allak bullak. Ayıp ayıp. Normal zamanda da gecenin köründe kavga eden, koridorlarda zıplayan insanlardan bu uhrevi zamanlarda incelik beklemek belki kabahat. Camlardan kilim silkeleyen, bulduğu her şeyi sallandıran insanlar bunlar. Kaç defa ihtar ettim. Peki Zihin Bey dediler, bitmedi. Ama "kul hakkı" denen şey varsa en azından ondan korksunlar bari.

Son zamanlarda Türk kahvesine dadandım. Çocukken çok fazla içerdim. Büyüklerim saolsunlar ne zaman gitsem bana bir fincan pişirirlerdi. Yanında lokum. Fakat zamanla tabii herkes kendi yoluna gidince ben de Türk kahvesiyle pek uğraşmadım. Filtre kahveler onlar bunlar.. Velhasıl şimdi tekrardan buradayım. Ama piyasada denediğim kahvelerin büyük çoğunluğu bana hüsran yaşatıyor. Bilmiyorum neden oluyor. Ama ya bayat çıkıyor pakettekiler, ya kahvesi lezzetsiz. İnsanda keyif bırakmıyor. Var mıdır sizin bir öneriniz?

1 Mayıs herkes için farklı bir anlama geliyor olabilir ama benim için biraz tatsız. Herhalde beni dünyada anlayan tek insanı o günde kaybettim. Üstünden yıllar geçivermiş. Dün gibi oysa. Yağmurlu bir Mayıs günüydü. Hiç unutmuyorum. Hastaneden çağırdılar. Çabuk ihtarıyla. Yola düştüm. Odaya girdiğimde son anlarını yaşıyordu. Yirmi dakika geçti geçmedi acıları dindi. Gök delinmiş gibi yağıyordu. Başucundaki aletlerin sinirbozan sesleri ve yaydıkları yanıp sönen ışıklar odayı dolduruyordu. Odanın ışıklarını kapattık. Loş odada duvarları izliyordum. Bir yandan camdaki yağmuru izliyordum. Yatağa bakamadım. Sonra onu götürdüler. Son defa bir başka bölümde karşılaştım. Kocaman iki yana kayan kapılar açıldı. Bembeyaz örtülerin altında uyuyor gibiydi. Soğumuştu. Ne çabuk. O gün ağlamadım. Nasıl olduysa bunu başardım. Erkek hemşire çok ağladı (dövmelerinden bir hayvansever olduğu, iyi bir insan olduğu anlaşılıyordu). Bir diğeri üzüntüsünü belli etti. Ben nedense ağlamadım. Duygularım alınmış gibiydi. Ama konuşamıyorum da. Kafa sallayıp durdum. Cenaze işlemleri, bilmemneler. Her şeye evet demiş olabilirim. Cenazesinde de ağlamadım, ama konşumadım da. Kafa salladım. Bir ay sonra evimde duş alırken bir anda gözümden yaşlar geliverdi. Ciğerim sökülene dek ağladım herhalde. Yas, garip bir şey. Sonsuzluk fikri beni korkutsa ve rahatsız da etse bir defa daha onu görmek isterdim. İkinci bir hayat değil ama herkes için alternatif gerçek bir vedalaşma anı isterdim. Yer ve zamandan uzakta. Uzay boşluğunda son bir hoşbeş. Sonrası yokluk.

Bugün hava sıcak, kahvem bayat. Ama Gojira yeni albümünü yayınladı. Sizleri sormalı.