Yine

Aslında yazılası kaydadeğer bir şey olmadı. Fakat arayı pek fazla da açmamalı. Sohbet edelim biraz, farklı farklı konulardan.

Havalar soğudu. Geceleri çok üşüyorum. Kaloriferleri yakmıyorlar. İki gün önce resmen titriyordum artık. Umarım yakında çalıştırırlar. Güniçi neyse de.. akşamları titretiyor.

Geçenlerde bir şevkle yazıp, peşinden sildiğim bir film yazım var. Belki okuyanlarınız da olmuştur. Tek bir yazının içinde bahsetmem daha iyi olacak diye düşündüm. She Dies Tomorrow diye 2020 yapımı bir dram filmi. Afişi ve başlığını görünce korku filmi zannetmeme rağmen karşımda sanat filmi bulunca biraz afalladım ama film o kadar hoşuma gitti ki çok takılmadım. Amy, yarın öleceğini fark eder. Ve en yakın arkadaşına telefon eder. Arkadaşı onu pek umursamaz ve geçiştirir. Ama birkaç saat sonra arkadaşı da kendisinin "yarın öleceğini" anlar. Böylece çevrelerinde bu haberi paylaştıkları kim varsa, onlar da yarın öleceklerini anlayarak bunalıma girer. Kimisi ölümü vakur bir şekilde bekler. Kimisi kendine zarar verir. Kimi sevdiğini inciterek. Hayatta da böyle değil midir? Hepimizin bir şeyleri karşılama şekilleri farklıdır. Faniliğin, bireye hatırlatıldığında kana karışan bir hastalık gibi vücudu sarması ve başka insanlara bulaşması ilginç bir fikir. Ama beğendiğim bir fikir. Çünkü hepimiz gündelik hayatlarımızda ölümlülüğümüzden kaçmaya çabalıyoruz. Hobiler üretiyoruz. Arkadaşlar ediniyoruz. Sonsuza dek yaşayacakmış gibi hissediyoruz bunları yaparken. Böylece mutlak sonumuzla, ölümlülüğümüzle yüzleşmemeyi seçiyoruz. Oysa hepimiz Amy gibi öleceğiz. Yarın. Bu "yarın", takvime göre bugünden sonraki gün de olabilir, bir hafta sonra da. Bir ay sonra da, on yıl sonra da. Bunu bilmiyoruz. Bildiğimiz, yarın öleceğimiz.

Filmin kara mizah tarafını da çok beğendim. Konusuna bakıp bunaltıcı sahneler izleyeceğinizi zannetmeyin. Aralara sıkıştırılmış öyle espriler var ki, bana biraz şunu düşündürttü, acaba bulutların üstünden kendi hayatlarımızı seyretme şansımız olsa biz de eylemlerimizi böyle şapşalca, gülünesi şeyler olarak mı görürdük? Muhtemelen. Öleceğimizi bildiğimiz halde hala saçma şeylerin peşinde kendimizi tüketiyoruz. Kıskançlıklar, hırslar.. Oyunculuklar da üst düzey. Başroldeki nihilist prenses Kate Lyn Sheil'i ilk defa izliyorum ve ismini not ettim. Six Feet Under'dan hatırlayacağınız Chris Messina, ufak rollerde görünseler de sevdiğim oyuncular olduklarından görünmeleri mutlu eden Michelle Rodriguez ve Olivia Taylor Dudley'e de parantez açalım. Ama filmin rol çalanı Amy'nin arkadaşı Jane rolündeki Jane Adams. Müthiş bir performans çıkarmış.

Karakterlerin öleceklerini fark ettikleri o anlarda sahnenin rengarenk ışıklarla aydınlatılıp fonda garip konuşmalara yer verilmesi fikrini de sevdim. Bu tarz epifani anlarının saykodelik bir şekilde yansıtılması yerinde olmuş. Müziklere de bir bakarsak, Amy'nin filmde yüz milyon defa dinlediği ama ölümle özdeşleşen bir klasik, Mozart'ın bestesi Lacrimosa'nun seçilmesi anlamlı. Pizza yeme sahnesinde Angel Olsen'dan Sweet Dreams'in çalması da beni epey heyecanlandırdı. Sözün özü, bu tam bir "ya hep ya hiç" filmi. İzleyenleri bu denli bölmesi anlaşılabilir. Ya çok sevilmiş, ya nefret edilmiş. Ben burada ilk gruptayım. 2020'nin en güzel filmlerinden biriydi diyebilirim. Tek eksiği diyalogların derinliğiydi ama sonuçta bu filmin sadece bir amacı var; yarın öleceğiniz gerçeğini kafanıza kakmak. O yüzden fazla takılmadım. Herkese ve her ana uygun bir film diyemem ama ölümü ve faniliğinizi bazen düşünüyorsanız bence bir bakın derim.

Angel Olsen demişken. Kendisi geçen yılın bu günlerinde All Mirrors albümünü çıkarmış ve 2020'nin en iddialı albümleri arasında göstereceğimi bir yazımda yazmıştım. Albümün dumanı henüz üstündeyken, albümdeki şarkıların farklı düzenlemelerini barındıran yeni bir işle karşımıza çıktı. Whole New Mess adını verdiği bu çalışması, All Mirrors'taki şarkıların daha dokunaklı düzenlemelerinden ibaret. İki albümü de çok beğenmeme rağmen bu albüm bir adım daha önde gibi. Summer Song ve bu şarkıya özellikle kulak kabartın derim. Daha ilk karşılaşmada beni atomlarıma ayırdı. Sonsuza kadar (ahaha) dinleyebilirim kendisini.

2020 bir çok alışkanlığımı değiştirdi. Bundan pek mutlu değilim. Mesela şu mide yıkanmasından sonra iştahım gitti ve aylardır doğru düzgün sofra kurmuyorum. Kurulu olanda da kuşlar gibi iki lokma alıp kalkıyorum. Fazla yiyemiyorum. Ve bu bilinçli yapılan bir şey değil. Arkadaşlarım kilo almaktan korktuğumu sanıyor. Hayır, sadece yiyemiyorum. Umarım iştahım açılır. Bir umarım da inanca gelsin. İnandığım bir şey kalmadı diyebilirim. Yıl ilerledikçe içi boşaltılmış ve geriye sadece bir kabuk kalmış gibi hissediyorum. Beklentilerim ve inandıklarım kalmadı. Onları da dört gözle bekliyorum.

Bir aydır elime kitap dokunduramıyorum. Tutmaya çalışıyorum, bir sayfa, iki sayfa okuyup kaldırıyorum. Odaklanma sorununu birçoğumuz yaşıyor son aylarda. Ben de bundan muzdaribim. Müzik dinlemekte bile zorlandığım oluyor (inanılır gibi değil). Sadece filmlere odaklanabiliyorum. Cadılar Bayramı goygoyuna bu ay biraz film izleme şansım oldu. Özellikle ama korku filmlerini. Kısmen mutluyum. Geceleri duvarlara bakmaktan iyiydi.

Gelelim esas meseleye. Youtube yayını yapan arkadaşlarımla konuştum. Youtube'tan yayın yapma fikrini kaldırdık. Çok ilgi çekici bir şey yapamayacaktım. Getirisini götürüsünü konuştuk. Bir de takipçileri oradan buraya getirmek neredeyse imkansız. Olsa bile kitleler farklı. Zaten albüm reaksiyon videolarına karşı olduğumu da biliyorsunuz. Eledik. Instagram'a üye oldum geçen akşam. 20 dakika geçti geçmedi kapattım. Oradan da bir hayır yok gibi. Bir de karışık buldum. Twitter'ı zaten geçiyorum. Geriye burası kalıyor. Yani yeni bir şey yapamadım. Podcast işi hala kafamda. Belki başka bir platforma yükler, paylaşırım. Olabilir. Düşünmeye devam. 2020 heba oldu gibi ama 2021'de daha sık ve dolu müzik yazıları hazırlama planım var. Umarım sözümde durabilirim. O güne kadar böyle ortaya karışık gideceğiz. Zaten kaldı iki ay. Cingıl bels.

Yine ben The Who'nun sıcak kollarında buldum kendimi. Güvenli limanımdı lise yıllarımda; seneler geçse de hala öyleymiş benim için onu anladım. Aşti'de yağmur altındaki o günü unutmadım. Hep benimle olmayı sürdürecek bu grup. İster dinlensin ister dinlenmesin. Ben deli gibi hayranlarıyım.

Sevgiler, selamlar. Kendinize iyi bakın, üşütmeyin. Ben biraz nanay sanki.