I'm Thinking of Ending Things

(Korkmayın, filme dair sürprizbozan içermez)

Açıkçası Netflix'in filmlerini sevmiyorum. Hep bir olmamışlık, hep bir plastik kaygılar. Ama bu defa böyle olmadı. Bu film içime girdi ve iki buçuk saatin sonunda tahribat yarattı (sanki bir arı kovanı yutmuş gibi oldum). Şimdi oturdum kitabına başladım. Derin derin nefes alıp vererek. O derece.

I'm Thinking of Ending Things, bu yılın en ilginç yapımlarından biri. Çok fazla film olmadığı için şimdilik en iyisi bile diyebilirim. Şans eseri Youtube'ta dolaşırken bu filmden haberdar oldum. Konusu çok ilginç durmasa da fragmandaki yoğun kar yağışı ve grotesk hava içine aldı ve izledim. Bir yandan izlemeseydim daha iyi olurdu dedim; çünkü çok hoş bir sene geçirmiyorum ve izleyenin psikolojisini alt üst eden filmlerdenmiş. Bir yandan da iyi ki izledim dedim; çünkü bu kadar atmosferik filmlerin sayısı bir elin parmağını geçmez son yıllarda.

Burnunuzu tıkayın. Saniye tutun. Kaç saniye nefessiz dayanabiliyorsunuz? Bu film iki saati aşkın bir süre boyunca size nefes aldırmıyor ve finaliyle sinir boşanması yaşamanıza neden oluyor. Konusu? Lucy, yeni sevgilisi Jake'le beraber onun ailesi ile tanışmak için bir yolculuğa çıkıyor. Yol boyunca ilerlerlerken, kar yağışı da giderek hızını arttırır. Kar yağışı yoğunlaştıkça, iç sıkıntısı da yoğunlaşmaya başlar. Anlamsız görünen diyaloglar, edilemeyen itiraflar, sanrılar bir biri içine girer. Sonunda da "sıcak ve mutlu" eve ulaşırlar.

Bundan sonrası bayır aşağı serbest düşüş. Seyircinin dikkatine kalmış. Ben film öncesi yapılan yorumlarda çok karışık olduğu, en az iki defa izlenmesi gerektiği gibi şeyler okumuştum. O nedenle dikkatimi vererek seyrettim. Dolayısıyla fazla sarsılma yaşamadım. Daha sonrasında okuduğum sürprizbozanlı incelemelerde de birçok noktayı yakaladığımı gördüm. Fakat işin duygu boyutu için aynı şeyi diyemeyeceğim. Çünkü fazla sarstı. Zaten filmin başlığı da bizi bir sona hazırlıyor. Ama nasıl bir finale? İşte orada yönetmen ve senarist seyirciyle çok güzel oynuyor ve ters köşe oluyoruz. Oyunculukların da müthiş olduğunu belirtmem lazım. Son yıllarda gözde oyuncularımdan Toni Collette, yine döktürüyor. Histerik kadın rollerinin aranan yıldızı. İlk defa izlediğim ama şapka çıkardığım Jessie Buckley'e bir not düşelim. Atanamamış Philip Seymour Hoffman kılıklı, sevimsiz Jesse Plemons bile çok iyi bir iş çıkarıyor!

Korkunç maskeli bir katil veya hayaletlerle dolu bir korku filminin aksine hayatın gerçekleri ve/veya anlamsızlığıyla korkutan böyle soyut filmlerde daha çok korkuyorum. Bana göre bu film, eni konu korkunç bir film. Korku türünde nitelenediremesek de bazı yerlerde sinirlerimin gerildiğini hissettim ki eski kaşar bir korku izleyicisiyimdir.

Normalde film izlerken ağlayanlardanım. Her filmde değil elbette ama gerektiğinde kendimi kasmam. Sinema salonu yerine evdeysem, iş daha rahat. Bu filmde ağlayanlar olmuş. Bende bir kıpırdanma olmadı; fakat bu daha kötü bir şeyin işareti, film içimde patlamış dostlar. Ve ara ara aklıma takılıp canımı sıkacak demektir. Böyle bir huyum var. Ağlayınca, rahatlıyorsun ve bitiyor. Şimdi bu illet film döne döne kafamı kemirecek. Ben de farklı bir şeyleri bitirmeyi düşündüğüm bir yıl geçirdim, geçiriyorum. Ve filmin/kitabın başındaki şu sözler keyfimi kaçırdı iyice.

"Bir şeyleri bitirmeyi düşünüyorum. Bu fikir akla düştü mü, kalıveriyor. Yapışıyor. Sallanıp duruyor. Hüküm sürüyor. Bunun hakkında yapabileceğim çok bir şey de yok. İnanın. Kurtulamıyorsunuz. Orada duruyor, sevin veya sevmeyin. Yemek yerken orada. Yatağa girerken. Uyurken de orada. Uyandığımda.
...Endişe veriyor. Gerçekten de. Bizim için nasıl bir son olacağını bilmem gerekirdi belki de. Belki de o son, daha en başından yazılmıştı."

Herkese güzel bir yıl 2020 diliyorum. Akıl ve beden sağlığıyla. Pes etmek yok. Yaşayacağız!

Bu arada neden eskisi gibi filmler hakkında düzenli yazmadığımı merak edenleriniz var. Vaktiyle soruluyordu. Tatmin edici bir cevap vermemiştim. Ama bir nedeni vardı. Onu da burada açıklayayım. Bizim ülkede sinema yazarlığı, yorumculuğu epey popüler. Kimisi profesyonel olarak, kimisi tamamen amatör ruh ile bunu sürdürüyor. Çeşitlilik güzel. Mesela müzik hakkında yazan çok fazla insan kalmadı. Eskiden hatırlayın, "müzik yazarlığı" vardı. Şimdi tek tük. Varsa da amatör Don Kişot'lar var. Sinema yazan çok, tartışması da. Garip bir negatif enerji birikmesi seziyorum sinema kitlesinde. Herkes için geçerli değil ama önemli bir kesminde var. Sürekli bir köşe kapma derdi. Başkalarına tepeden bakma, kendini yüceltma çabaları. Arkadaşlar, altı üstü sinema yazısı. Bu laf atmalar, polemikler neden? Şimdi birisi çıksa, aksiyon filmleri hakkında yazılar hazırlasa, bu üstün nitelikli (!) kalemler onu ciddiye almaz. Neden? Çünkü kendi kabul ettikleri türden filmler hakkında yazmıyor. Böyle garip bir şey var. Vaktiyle Türkiye'nin en meşhur sinema yazarlarından birinin panelini terketmiştim. Dediği şuydu, "Hitchcock sevmiyorsanız, sinemadan anlamıyorsunuzdur." Böyle bir şey var mı ya? Birisi çıkıp "Beatles sevmeyen, müzik sevemez" diyebilir mi? Diyen varsa bana paslayın, iki lafım olacak. Ne sinema, ne de başka sanat dalları tek bir kişinin üzerinde yücelmemiştir, yükselmemiştir. Daha fazla omuz veren isimler vardır. Saygın kimseler. Ama tek başlarına değillerdir. Putlaştırmanın alemi yok. Eğer ki putlara dokunursanız, yanarsınız. Yaftayı yer, oturursunuz. Ben de şahsen Hitchcock sevmem (hadi savurun taşlarınızı). Sevmek zorunda değilim. Sinema sevgisini yönetmenler üstünden tanımlamak kadar anlamsız bir tavır olamaz. Maalesef müzik yazarlarında olmayan bu anlayış sinema camiamızda yaygın. Yedi yirmi dört burada Tarkovski övmelisiniz. Haliyle, kendi sinema zevkimi yazarken bir yerlerden taş gelmesini istemiyorum. Eleştiri başka şey, böyle polemikler başka şey. Bugün de eleştirilere açığım, yarın da. Yazın. Ama bir yazı yazdığımda farklı bir mecradan laf yetiştirildiğini görmek beni rahatsız eder. Ki bunu yaşadım sinema yazdığım zamanlarda. Gereği yok. Varsa itirazı olan paylaşsın. Buna ne üzülürüm ne takılırım. Fakat iyi kötü bir emek verip bir şey yazıldıysa, onun arkasından olur olmaz laflar etmek hoş değil. Ben burada sadece keyif  ve paylaşmak için yazıyorum. Beş kuruş reklam da almıyorum. Niyetim yok. En doğru, en çok bilgiyi vermek gibi bir iddiam da yok. Burası sınıf değil. Öğretmenlik yapma haddim de yok. Sohbet etmek için buradayız. Sevdiğim şeyleri paylaşmak için. Müzik yazılarımda bile fazla bilgiye boğulmamaya, sohbet havasında geçmelerine dikkat ediyorum. Yoksa ne anlamı kalır? Kitaplar, makaleler varken kim ne yapsın beni :)