Bıyık, Gaspar ve Hip-Hop

Evet. Acayip şeylerin yaşandığı bir yıl olduğu için araya bir de bıyık sıkıştırayım dedim, bıraktım. Nasılsa artık hiçbir şeyin şok edici bir yanı kalmadı. Bu yaşıma kadar hiç tercih etmezdim. Fakat değişiklik olsun istedim. Saçları evde kendimiz kesiyoruz ayna karşısında, yemeği evde pişiriyoruz, her şey evde. Bıyık da evde kalsın istedim. Memnun kalırsam pandemi sonrasında da kullanırım. Freddie Mercury diye yola çıkıldı ama yetmişlerin pornocularına döndüm. Neyse. Maskenin altında.

Son zamanlardaki hobim Youtube üstünden Criterion seçkisinin yönetmen seçimleri videoları. O da ne ola ki diyebilirsiniz. En azından ben öyle demiştim ilk duyduğumda. Yönetmenler, koleksiyouna girip sevdikleri filmleri seçiyorlar. Tavsiyeler veriyorlar. Hikayeler anlatıyorlar. Hoşuma gitti. Kısa kısa videolar. Epilepsi hastalarının baş düşmanı Gaspar Noé'lisini bırakayım. Güzel seçimler yapmış, ırz düşmanı. Noé'yi seviyorum desem bir türlü, sevmiyorum desem bir türlü. Renk seçimlerini, fantastik kamera tercihlerini, müzik zevkini, sertliğini, nihilizmini seviyorum. Ama bazen de kantarın topuzu biraz kaçıyor. Yine de son kertede Tarantino gibi şiddeti yüceltip onun üstünden haz yaratma çabasına girmiyor. Bilakis şiddeti olduğu gibi gösterip midenizi ağzınıza getiriyor. Tarantino filmlerinde kahkaha atanları görebilirsiniz, onca şiddete rağmen. Ama bir Irréversible'i izlediğinizde yüzünüz donar; şiddetten tiksinirsiniz (hele ki o tecavüz sahnesinde olayı görmesine rağmen oradan uzaklaşıp sessiz kalmayı seçen kişinin davranışında). Kafası kırık abimizin yeni filmi Lux Æterna'dan umudum yüksek. Climax'in görkemli dans sahnesinin üstüne daha ne kadar koyabilecek merak konusu.

Hip-hop çok bildiğim ve anladığım bir müzik türü değil. Fakat sevdiğim doğrudur. Ama her zaman dinlemem. Bir işle uğraşırken veya kafam çok yoğunsa boşaltmak için açarım. O arkada döner durur. Galiba hip-hop'un rahatlatıcı bir yanı var. Klasik müzik gibi. Sözlere pek takılmam. Zaten hızlı söylenen şeyleri de anlamakta zorlanıyorum. Hoş, yılların punk dinleyicisi nasıl böyle bir şey der? Oluyor. Punk'ın dilini çözdüm, hip-hop ve rap'te zorlanıyorum. Ama dediğim gibi benim bu türün daha çok müzik kısmı ilgimi çekiyor. Trip-hop sevgimin de temeli. Neticede o hip-hop'tan çıkma bir alt tür. Beastie Boys, Nas (hala takip ederim), Public Enemy, The Notorious B.I.G., IAM, Suprême NTM, Lunatic gibi eski toprakları yanında Kanye West delisi, efendi çocuk Lil Wayne ve bence çok daha iyi bir yeri hak eden Nicki Minaj gibi yenileri de dinlerim.

Pandeminin başından beri benim uykum düzenimde sapmalar oluyordu. Fakat son günlerde iyiden iyiye şaştı. Hastalıktan sonra geceleri uyuyamamaya başladım. Ben artık eski hayatımızı özledim.

Ne varsa gene yetmişlerde var (bıyığa rağmen!). Geceleri ne kadar uçuk kaçış şeyler de dinlesem kapanışı funk, soul ve disko havalarıyla yapıyorum. Funkadelic, Ohio Players, Sly and the Family Stone, Parliament, Chic, filan.