Bin Kere Söyledim Ama

Dünya Emekçi Kadınlar Günü herkesin kutlu olsun.
Kadınlara ayırıyorum blogumu.
Gerçi yıllar boyunca sayfamı elimden geldiğince androjen bir imajla yazmaya çalıştım.
Ne kadın ne erkek dokunuşu olmamasına gayret ettim.
Çünkü fark etmiyor dostlar.
Erkek de olsanız, kadın da.
Kedi de olsanız, balık da.
Hepimiz farklıyız, hepimiz eşitiz.
Ne ataerkillik tanırım ne anaerkillik.
Kadın güzeldir. Erkek güzeldir.
Tüm canlılar alabildiğine güzeldir.
Bugün yaşamı kutlamak istiyorum.
Kadınıyla erkeğiyle !
Sen bensin. Ben de sen.
İkimiz "biz"iz.

En sevdiğim kadınlardan birine alanı bırakıyorum. Platonik aşkım Marianne...

"Sabah güneşi yavaşça dokunuverdi, Lucy Jordan'ın gözlerine,

Beyaz banliyö yatak odasında, beyaz banliyö şehrinde

Ve oraya uzanıverdi, örtülerin altına, 

Binlerce sevgilisini düşleyerek, ta ki dünya turunculaşana kadar,

Ve oda dönmeye başlayıverdi.

Otuz yedisinde, Paris'in sokaklarını,

Bir spor arabanın içinde gezmediğini fark etti.

Saçları sıcak rüzgarın savuruşuyla beraber

Nihayet telefonunu öylece açık bıraktı ve oturdu oracıkta

Usulca şarkı söyleyerek, vaktiyle,

Babasının iskemlesinde ezberlediği, çocuk şiirlerini.

Kocası işteydi ve çocuklar da okullarında

Ve bir çok yol vardı, günlerini geçirebileceği,

Saatlerce evi temizleyebilirdi veya çiçekleri düzenleyebilirdi,

Veya loş sokaklarda, çırılçıplak koşturabilirdi, çığlık çığlığa.

...

Gece güneşi yavaşça dokunuverdi, Lucy Jordan'ın gözlerine,

Tepesine çıktığı çatının üstünde, tüm o kahkahalar sağır ediciyken.

Kendisine yaklaşan ve elini uzatmayı teklif eden adama,

Selam verdi ve reverans yapıverdi

Ve adam kadını, aşağıda, kalabalığın arasında bekleyen uzun beyaz araca götürdü."

- Shel Silverstein (The Ballad of Lucy Jordan)