İlk Günkü Heyecanla

Üzerinize afiyet hastayım biraz (bir de drama queen'imdir rahatsızlanınca, sormayın gitsin).
Fakat bu haftaiçini pas geçmek istemedim. Şalanja kadar en azından bir yazı atayım dedim.
Bazı sanatçılar var, aradan elli yıl geçmesine rağmen ilk günkü kadar merak uyandırabiliyor.
İlla ki vardır sizin de böyle "özel" sanatçılarınız.
Paylaşmak isterseniz yorumlara yazın, okuyalım.
O sanatçılar ki, bizleri, her şeye ve herkese rağmen sanata inandıranlar. Bunu neden söyledim?
Harari'nin Homo Deus kitabında, bir bilgisayar programının,
Bach gibi beste yapabildiğinden söz ediliyordu. İnanabiliyor musunuz?
Bu sanatın sonu demek (?)
Dinleyicinin orijinali ile programlananı ayırt dahi edemediği günler... Öylesine kusursuz algoritmalar.
Ama sanat ölemez, ölmemeli..
İnsan varoldukça varlığını sürdürmeli.
Hala "ruh"a, "sanat"a ve "bilince" inananlardanım.
Sanat, notaları peş peşe dizmek demek değil (bunu cici programlarınız da yapabiliyor).
Esas olansa ona "anlam" yükleyebilmek.
Ruh olmadan sanat olmaz.
Ruhu zengin, her daim heyecan verici, müzik insanlarıma bakalım.
Derler ya, "benden alınsın onlara verilsin". Aynen öyle. Hepsine uzun ömürler...

1) John Cale
Aslında uzun uzun bahsedeceğim detaylı bir yazıyı hak ediyor kendisi. Ölümsüzlük iksirini bulsam ilk içireceğim kişilerden. Bir insanlık mirası diyebilirim. The Velvet Underground ve sonrasında yaptığı işleri ancak böyle niteleyebiliyorum. Drone'a yaptığı katkılar, beraber çalıştığı sanatçılar, Nico'cuğuma olan desteği gibi daha bir çok şey sayılabilir bu mübarek adamı övmek için. Sen çok yaşa be Cale. 80'inde bile üretmeyi sürdürüyor.

2) Terry Riley

Hocaların hocası; bu hayatta gitmeseydim, kahrımdan çıldıracağım tek konserin müsebbibi. İyi ki gittim ve iyi ki tanıştım kendisiyle! Minimal müziğin mütevazi babası. Kendisini oğlu ile birlikte sahnede izlerken şunu farkettim, kendisi bu dünyadan değil, tamamen başka bir evrenden. İlerleyen yaşına rağmen deneysel müzikten vazgeçmeyen, Doğu ile Batı'yı harmanlayan, gerçek bir kompozitör. Şu kadarcıkken, lise koridorlarında The Who imzalı Baba O'Riley şarkısını dinlerken bir gün "o Riley"le tanışacağımı söyleseler inanmazdım.

3) Philip Glass
Okul hayatımdaki başarılarımı Glass'a borçluyum; çünkü onu öğrencilik yıllarımda keşfetmiş ve eserleri ile odaklanabilmenin yollarını keşfetmiştim. Minimal ve döngüsel eserleri insanın odaklanmasına kolaylık sağlıyor. Kendisi ayrıca gerçek bir "zen kaçkını". Klasik müziğin hippisi. Tibet dostu. Besteleri şiir.

4) Patti Smith
Yaklaşık on senedir kendisi solo albüm çıkarmıyor fakat kendisinin konuk olduğu işbirlikleri hala heyecan verici. Rock müziğin bilge kadını. O saatlerce mırıldansın, biz dinleyelim.

5) Björk
Son albümleri pek keyif vermiyor. Bunun farkındayım. Ama önemli olan aramızdaki varlığı. Dehşet bir potansiyeli var. Doksanlara ve ikibinlere imzasını attı. Yine bunu başarabilir. Kuzey'in deli rüzgarı. Bir yeni Biophillia kaydetse tadından yenmez. İnanıyorum, yine olacak.

6) Warren Ellis
Nick Cave'le iyi ki tanışmış. Çünkü ondan sonra çıkan bütün Bad Seeds kayıtlarına mercek tutun, her birinde Warren'ın imzasını göreceksiniz. Grubu o "çiğ" rock soundundan çıkarıp elektronik-ambient sularına sokmuştur. Tabii bu durum kimi hayranlarınca sevilmez ama ben son dönem işlerini tercih edenlerdenim. Warren zevk sahibi bir adam. Sosyal medyada görüyorum. Paylaştıkları ile oturup kalktıkları ile gerçek bir keyif adamı.

7) Marianne Faithfull
Hanımefendiye olan ilgimi bilmeyen yok. Kendisiyle birlikte zamana direniyoruz. Yaşamı boyunca hayalini kurduğu şeyi son yıllarda elde edebilmesine çok seviniyorum. O artık özgür. Jagger'la anılmıyor. İşleriyle konuşuluyor.

8) Nick Cave
Yukarıda da bahsettim. Nick'in son işlerini çok beğeniyorum. Kuşkusuz doksanlar başında yaptıkları da kıymetliydi. Ama gitarları azaltıp, yerine kemanı ve elektronik altyapıları öne çıkardığı yeni şarkılarında kendi yazdığı sözlerin çok daha iyi yansıdığına inanıyorum. Bir dinleti tadında.

9) Bono
Hep bitti deniyor ama kendisinin bitmeye niyeti yok gibi. Geride bıraktığı türlü saçmalıkları bir kenara bırakırsak, bugün hala geçerliliğini koruyor, ilk günkü gibi. Innocence ve Experience projeleri bence çok iyiydi. Alışkanlık olan "yeniyi bokla" geleneğine bakmayın. Pekala eski gruplar güzel yeni albümler de çıkarabilir. Geçen sene Paris konserini izledim (Youtube üstünden paylaştılar). Adam belki de hiç bu kadar dikkat çekici olmamıştı.