Stereo Hayat

Yaz geldi. Güneş tepede.

Az daha gidiyordum. Türbülansa girdiğim bir zamanlar serisinden geçtim ve hatta az kalsın uçağım, hayat uçağım düşüyordu. Son bir hamle ile takımlarımı açmayı başardım. Nedenini nasılını pek de bilmiyorum. Fakat neredeyse kayalıklara tosluyordum. Bunda son aylardaki kısıtlanmışlık hissi etkili olmuş olabilir lakin başka sebepler var. Karantina hali sadece onu hızlandırmıştır. O sebepler bu kendimle baş başa kaldığın aylar süresince gün ışığına çıktı. Tabii haliyle işler de çığrından çıktı. Halının altına süpürdüğüm (-ü sandığım) tüm hayalkırıklıkları, kalpkırıklıkları, başarısızlıkırkılar her yana saçıldı. Oyuncaklar gibi saçıldı dört bir yana ve ben her saniye birinin üstüne bastım çıplak ayaklarımla. Bazı şeyleri beynimin unuttuğunu veya ruhumun hazmettiğini sanıyordum. Öyle değilmiş. Kendimi bombardımanın ortasında buluverdim. Kendi üstüme bombalar yağdırıyordum. Nereden hangi suçlamanın geleceğini bilemezken...sessiz evimde yalvarıyordum kendime; "kes şunu". İşe yaramadı. Sonra eski bir dost hortladı (nezle gibi mevsimsel bir şey değil) ve beni son çıkışa yönlendirdi. Beden, ait olduğu insanın bir parçasıdır hiç şüphesiz. Ama onun malı mıdır? Dilediği zaman ona dilediğini yapma hakkımız var mı? Bence hayır. Ne kendimiz, ne de bir başkası, bunu yapmamalı. Beden kutsal bir bütün. Güneş gibi. Ormanlar gibi. Hiçbirine dokunulmamalı.

"Dünya kutsal! Ruh kutsal! Ten kutsal!...

Her şey kutsal! Herkes kutsal! Her yer kutsal! Her gün sonsuzlukta!

... Kutsal New York Kutsal San Francisco Kutsal Peoria ve Seattle 

Kutsal Paris Kutsal Tanca Kutsal Moskova Kutsal İstanbul!...

Deniz kutsal çöl kutsal demiryolu kutsal lokomotif kutsal görünüşler kutsal hayaller kutsal.."

- Allen Ginsberg (Footnote to Howl)

Velhasıl olmaması gereken bir şey yaptım. Fakat başarılı ol(a)madım. O parantezi koydum; çünkü en ufak işi bile elli kere düşünüp tasarlayarak yapan büyük mükemmeliyetçi ben, nasıl oldu da bu işte açık bir kapı bıraktım bilmiyorum. Belki beynimin ücra bir köşesinde hala güneş ışığı vardır ve bilinçdışı bir yangın çıkışı kapısını aralamıştır? Neyse, sonunda bir el uzandı Tanrı'nın eli mi, aşkın eli mi, yoksa kedimin patisi miydi bilmiyorum. Birisi beni tuttu ve geri getirdi (iyi ki). Detayları paylaşmıyorum, gereği yok. Bol drama, bol kepazelik. Kendimden utanıyorum.

Açıkçası uzun zamandan beri kendimden kurtulma düşüncesi kafamda dolanıyordu ama bir şekilde o sesleri bastırabiliyordum. Dışarıda sevdiğim insanlarla buluşarak, konserlerde zaman öldürerek (konserler hayat kurtarıyor, ister inanın ister inamayın!), kahvecide oturarak, sokakta gördüğüm hayvanlarla konuşarak, kitapçılarda dolaşırken, ağaç altında otururken, işteyken, güneşin batışını izlerken, bir iki kadeh "ayran" içerken. Hayatın tüm o koşuşturması, uğultusu, insanı kendinden koruyordu. Bir şekilde günler geçiyordu. Ama bu kendi kendinle kalma hali delirticiydi. Evden sevdiklerinle konuşabilirsin, işini devam ettirebilirsin; fakat bazı şeyler var ki..

Yardım istemedim. İstesem çok rahat alabilirdim. Ama istemedim işte (bundan sonrası için bakacağım). Bu bir hastalık. Lütfen sakız çiğner gibi "ay, bugün depresyona girdim" demeyin. O bir bar kapısı değil ki girişi çıkışı kolay olsun. Girdiniz mi çıkması zaman alıyor ve benim bu durum yıllardır sürüyor. Şuan mı? Şuan buradayım. Sizlerleyim. Hep birlikte buradayız. Yüzler gülüyor (hem güzel şeyler de mi olmuyor demeyin, bol bol kilo verdim-kedim almış tüm verdiklerimi). Tekrardan kitap okuyorum son günlerde. Sense8 diye bir diziyi bitirdim, 2-3 günde. Arkadaşım saolsun ta yurtdışından önerdi. Bana çok iyi geldi mesela. Beni bir yerlerde düşünen insanların olması fikri hoşuma gidiyor. Bu diziyi ileride konuşuruz. Fakat şu kadarını diyebilirim, belki içinde bulunduğum koşullardan ötürü fazla yüksek duygularla izledim ama izlediğim diziler içinde bu denli beni etkileyen az dizi vardır. Aşkı öven bir dizi Sense8. Zaten final bölümünün adı "aşk her şeyin üstesinden gelir" gibi bir şey. Artık bir orji sahnesinde ağlamadım demem.

"Kalbime (yaş) yağıyor, şehrin üzerine (yağmur) yağar gibi.

Hangi mecalsizliktir ki bu, kalbime sızıveren?"

- Paul Verlaine (Il pleure dans mon coeur)

Yaşam kutsal bir şey (güzel diyerek kötü yanlarını yokmuş gibi sayamam-ama onlar olmadan insan da yaşayamıyor güzelliğini, hep bir tezatlık hali). Sonuçta tekrardan bu karambolün içine dalmak istemiyorum. O yüzden de kafamı sürekli şişiriyorum dizilerle, filmlerle. Ellilerin ve altmışların filmleri ve şarkılarıyla oyalanıyorum. Öyleyse aynı yıldızların altında uyumaya, yemeye, dansa, sevişmeye, küsüşmeye, gülüşmeye, ağlaşmaya devam edeceğiz. Sizin için de bir yıldız tuttum bu gece.