İki Kitap İki Komşu

Yeni yıla okuyarak girdim. Pek konuşamadık sizle o geceyi fakat aşağı yukarı yaşananlar bu.
Romalı bir senatörün yazdıklarını okuyordum, bir yanda Müslüm çalarken. Nasıl bir ruh haliyse.
Antik Yunan ve Roma'da yazılan şeyler beni afallatıyor.
Zira insanlığın ne kadar aynı olduğunu görüyorum. Ve asırlar önce bile ne kadar iyi yazılabildiğini.

Bir süredir kitap almama hususunda kendime söz verdiğimden dolayı kitapçı gezmiyorum.
Çünkü evimde yer kalmadı.
Sonunda kediye kitaplardan kulübe yapacağım. Ki kesin kullanmayacak. Çünkü kedi.
Fakat iki komşum iki kitaptan bahsettiler. Zevklerine güvendiğim için yemini bozdum.
İlkini Cessie önerdi; Barıç Bıçakçı'dan Bir Süre Yere Paralel Gittikten Sonra.
Yani normalde bu kitabı mutlaka okumalısın demedi fakat saydığı kitapların arasındaydı.
Seyrek Yağmur'du ilk önerisi fakat yine önceki denemelerimdeki gibi sevememiştim çok fazla.
Aslında Bıçakçı'nın kitaplarını sevmiyorum da diyemem.
Hemen okunuyor oluşu, Ankara göndermeleri falan cezbediyor. Fakat hep bir olmamışlık hissi.
Kerouac gibi. Onunda yazdıklarını keyifle okuyorum ama bir şeyler olmuyor.
Fakat bu sefer oldu. Çok da güzel oldu.
Bir intiharın anatomisi olarak nitelendirebileceğimiz bu kitabı çok sevdim. Özellikle karakterleri.
Genç kızın yaşarken düşüncelerini, onun ailesini ve çevresiyle olan ilişkilerini yansıtıyor.
Fragmanlar halinde bir yaşamın elden kayışına tanıklık ediyoruz. Lafı sözü uzatmadan öyle.
Herkes okurken ağladık demiş. Beni ağlatmadı (odun Zihin). Fakat etkilendim. Üzüldüm de.

Diğer kitap önerisi ise Fermina'dan. Breece D'J Pancake'in toplama hikayeleri Kışın İlk Günü.
Kısacık bir ömre sığdırmış bu hikayeleri. Çok güzel bir ismi var bana kalırsa. Breece. Harika tınlıyor.
Aslında merhumun üslubu güzel. Tüm hikayelerden ıssızlık akıyor.
Kasabalar. Kırsallar. Herkes usanmış. Lakin çok akıcı okuduğumu maalesef söyleyemem.