Faroe Adalarından Gelen Güzel Bir Fırtına

Artık konserlerde kolay kolay heyecanlanmıyorum. Neden bilmiyorum. Ya çıtayı bazıları yükseltti ya da zevklerim farklılaşıyor. Fakat şu bir gerçek, eğer bir konserde heyecanlanırsam, tam anlamıyla heyecan duyuyorum. Ya hep ya hiç şeklinde izler oldum. Ve geçen akşamki Eivør konseri gerçekten müthiş bir tecrübe oldu. Onca seneden sonra bile heyecanlanabildiysem siz düşünün...

Konser başlamadan önce fonda çalan Twin Peaks şarkıları (Falling ile Into the Night özellikle) beni gerçekten mutlu etti. Zaten böyle bir giriş olduktan sonra konserin de büyülü geçeceği çoktan belliydi. Işıklar kapandığında, sadece perde kırmızı bir spotla aydınlatıldığında, fonda o büyüleyici Julee Cruise şarkısı Falling çalıyordu. Twin Peaks'in unutulmaz jenerik müziği yani. Anlaşılan Eivør da dizinin bir takipçisi. Dizideki Siyah Loca'yı hatırladım ister istemez. Fakat sahneye Eivør çıktı. Tüm sempatikliğiyle.




Tek başına gitarıyla sahnedeki yerini aldıktan sonra sırasıyla can yakan Slør ve Mjørkaflókar'ı okudu ve bizleri selamladı. Gece boyunca Faroe dilinde şarkılar söyleyeceğini, muhtemelen bir kelimesini dahi anlamayacağımızı, ama aralarda İngilizce şarkılar da okuyacağını söyledi tüm hınzırlığıyla.

Sonra bildiğim şarkılarından Salt'ı okumak için eline aldığı yerel çalgısını dövüp durdu. Bir nevi davul diyebileceğimiz çalıgıyı çalmadan önce üstüne su döküp onu yumuşattı. Gerçekten keyifli ve fevkalade yöresel bir şov sundu şarkı boyunca. Faroe'de yaşadığı yerde çok dalgalar olduğundan bahsetti ve o dalgaları bazen özlediğini anlattı. Şarkı da bu özleme dair zaten.

Lívsandin ve Verð Mín isminde kendi dilinde şarkılar söyledikten sonra insanlarla aramızda kurduğumuz (kurulan) bir takım köprülerle engellerin olduğundan bahsetti. Fakat son kertede yine bu bariyerlerin aşıldığını söyledi. Bridges ismiyle uyumlu bir şarkı kısacası.

Yaşadığı yerdeki evini geçtiğimiz yıllarda satarken taşınma esnasında evinden bir sürü ıvır zıvır çıkmış. Bu konu hakkında Boxes şarkısını kaleme almış. Konusu ilgi çekici değilmiş gibi görünse de konserin en iyi şarkılarından biriydi. Hele ki kendisinin üst perdede yürüyen vokali insanın tüylerini diken diken eden cinsten. Hatta iddia ediyorum canlı dinlediğim en iyi ses kendisinin olabilir. En ufak ıskalama yok şarkı söylerken. Su gibi akıyor adeta.

Son zamanlarda kaydettiği yeni şarkılardan Stirdur'u okudu hemen peşinden. Anlaşılan eli kulağında yaklaşan albüm de gene iyi olacak.

Kendi coğrafyasındaki hava durumlarından biraz bahsettikten sonra yağmura dair Rain şarkısını söyledi. Sanırım canlı dinlemek daha keyifliydi bunu çünkü albüm kaydı pek albenili değil.

Gitarını değiştirirken çocukluk kahramanlarından bahsetti biraz. Onun en büyük kahramanı bir zamanlar ve halen Leonard Cohen'miş. Ona aşık olduğunu ama çok geciktiğinden yakındı. Cohen'in öldüğü gün neler hissettiğinden bahsetti (bir yanım cızladı dinlerken çünkü o günü çok iyi hatırlıyorum ben de hala). O ölünce kendinden bir şeylerin kopup gittiğini söyledi. Yağmurlu bir Ankara akşamında, yağmur hakkında söylenen bir şarkının peşinden, o efsanevi şarkı geldi. "Bu şarkıyla Cohen'e saygı duruşunda bulunmak istiyorum, ismi Famous Blue Raincoat". Zor bir şarkı gerçekten. Fakat hakkını vererek söyledi. Şarkıyı kaydederken elim kolum birbirine girmiş. Zangır zangır titreyerek kaydetmişim. Dinlerken aklımda neler geçti bir bilseniz. Sonunda da bu şarkıyı sahibinden dinlediğim o geceyi hatırladım. Seni çok özledik adam.

Çocukken sisin ortasında kaybolduğu zamanı anlatan Í Tokuni gerçekten saykodelik bir şarkı. Zira kendisi şarkıya başlamadan arka plandan basılan yoğun sis efekti ve Eivor'un çıkardığı hayli enteresan seslerle kendimizi şaşırdık. Bir hayli alkış topladı.

Bir konsere gitmeden muhakkak şarkılara çalışanlardanım. Tabii sanatçıyı yakından biliyorsam gerekmeyebiliyor da. Fakat yine de o ruha bürünebilmek adına dinlerim. Eivor öncesi dersimi çalışırken beni sarsan True Love şarkısı olmuştu ve ne güzeldir ki konserin biss öncesi kapanışını yaptı. Şarkının stüdyo kaydı zaten başlı başına heyecan verici iken onu canlı dinlemek çok daha etkiliymiş. Eivor'un sesi gerçekten muazzam. Konserin de zirvesiydi kuşkusuz. Deneyimlediğim en etkileyici konser anlarından biriydi bu şarkı. Yumrular oturdu insanların boğazına.

"Gelsin ölüm dedi kız

Gelsin huzurlu bir gelecek

Ölümü ne çok arzuluyorum

Büyümen için

...

Gel ölüm yegane dostum

Bu acıdan hiçbir şey doğmaz

Kendin için al bu hediyeyi

Acılar evi

Bu beden çok küçük bir oda."

Filmleri kıskandıracak gözyaşı garantili klibini paylaşayım.

Son şarkımız yoğun alkışların arından sahneye dönerek okuduğu Trøllabundin'di. Nasıl meşhur olduğunu inanın bilmesem de şarkıcının galiba en çok sevilen ve bilinen şarkısı. Herkes telefonlara sarıldı istemsizce. Şarkının sözlerini bilmesek de, şarkı öncesi Eivor, konusunun "iyi anlamda" bir büyünün etkisi altında kalmak olduğunu söyleyerek bizleri bir nebze olsun aydınlattı.

Havasından mı artık suyundan mı bilinmez. Bu İskandinav insanları büyülü gerçekçilik romanlarındaki karakterler gibiler. Björk'ünden tutun da Eivor'a kadar hepsi de kendi içinde başlı başına alemler. Nordik Festival iyi ki var. Yoksa İskandinav müziği dinlemek için epey yol gideceğiz. Ankara demek bu festival demek benim için artık. Bu şehri güzel kılan son zarifliklerden biri. Efterklang ve Flunk gibi önemli İskandinav gruplarını yine bu festivalde dinlemiştim.