Le Serge

Serge Gainsbourg'u çok özlüyorum bazen. İnsan hiç tanımadığı birini özler mi ? Mümkün mü ?
En büyük idolüm. Şair, ressam, şarkıcı, besteci, yönetmen ve aşık ! En zorunu sona sakladım.
Aşk hayatımı soran olursa, leş gibi. Şansım yaver gitmiyor. Bir bakıyorsun olacak gibi, sonrası yok.
Tatil planı yaptım iki defa bozuldu. Daha ne gezeceksin sen tarzında çemkirmeleri duyuyorum
Gezmem lazım. Okumam lazım. Kafamı doldurmam lazım. Yoksa kötü düşüncelere kapılıyorum.
Genel olarak yalnız bir insanım. Bundan memnuniyetsiz değilim. Lakin bazen yoruyor.
Bu sıralara Tom Waits dinliyorum. Turne yapmamasına çok kızıyorum.
Sürekli bir meşguliyet içinde olmam gerek. Yalnızlıktan falan değil. Usanmaktan.
Çok usandığım zamanlar oluyor. Hemen bir konsere gidiyorum. Olmadı kitap okuyorum.
Nakit ve vakit el verirse de gezmeye çalışıyorum. Yurtiçi yurtdışı.
Gezerken ve müzik dinlerken yaşadığımı hissediyorum. Onun haricinde ölüyüm. Ben yokum hatta.
Vaktiyle kirlendim. Camus çeldi zavallı aklımı. Schopenhauer zehirledi. Son ütüde Woolf.
Lise yıllarımın sonundan beri karamsarım hayata dair. Hala da öyledir.
Blogumda yazmıyorum. Fakat ölüm ve yokluk fikri kafamda dönüp duruyor.
Nefes gibi yaşıyoruz sanki. Bir çekiyoruz ve peşinden kaybediyoruz.
Tüm bu sanata düşkünlük, gezmek, yazmak, fotoğraflamak... Hepsi varolma çabaları.
Proust çok haklı. Değişmeyen ve objektif olan tek şey sanat.
Anılar bozuluyor, aşklar bitiyor, tarih tahrif ediliyor, devirler değişiyor.
Fakat sanat oracıkta duruyor. Tüm bakirliğiyle.
Sanat, doğa ve büyük yaratıcı. Başka da inanmıyorum.
Hayata bile.
Neden inanayım ? Ağacın zerafeti, bulutun gölgesi, Tanrı'nın varlığı, notalar, havlamalar...
Bunlar gerçek. Ve yetiyor.
Thoreau'nun izinden ilerlenebilir mi dersiniz ? Bir göl kenarına yerleşmek.
Kalabalıktan uzakta.
Sessizlik.
Ama hayır, kalabalıklar da lazım. İç sesi bastrıyor.
Brautigan'a inanıyorum. Onun kitapları daha güzel bir dünyaya uyandıracak bizleri.
Yaşamaya çalışıyorum. Herkes gibi.
Neresindeyim bu yaşamın o muallakta.