Slowdive - Slowdive (2017)

 

 
Malumunuz psychedelic rock ile birlikte en sevdiğim rock alt türü olan dream pop'a karşı müthiş bir sempatim var. Pembe mor bulutları çağrıştıran, gürültülü ve neşeli müziğin altında efil efil hüzün esen sözlerin söylendiği, genç ve melankolik hissettiren bir müzik türü. Kimler bu türü layığıyla icra ediyor derseniz seksenlerden başlayıp günümüze doğru gelirsek, biriciğim Cocteau Twins grubu, shoegaze'e yakın duran My Bloody Valentine, bir dönem dream pop yapsa da genel olarak noise rock veya indie olarak nitelendirebileceğimiz canımız ciğerimiz Yo La Tengo, kısa ömürlü Galaxie 500, yazmın konusu olan Slowdive, 2000'lerin en iyi dream pop grubu M83, yeni neslin yüz aklarından Beach House, minimal indie'ciler The xx, dağılmasıyla beni uçuruma yuvarlayan School of Seven Bells, umut vaadeden Wild Nothing ve son bebeğimiz DIIV'ı sayabiliriz.

Tumblr'da dream pop aratırsanız çıkan görseller içinde bana göre türü en iyi anlatan görsel bu. Bir yanda renkli ve bulanık gökyüzü, bir yanda karanlık orman. Hüzün ve neşe birbiri içine karışmış.

22 yıldır bizleri kendilerinden mahrum eden Slowdive, kocaman bir sürpriz yaparak yeni bir albümle geri döndüler. Hem de ne geri dönüş ama ! Bedenimdeki her hücre, dream pop/shoegaze'e susamış halde her bir notasını sünger gibi emiverdi. Sekiz şarkıdan oluşan bu yeni albüm -şimdilik- yılın müzik olayı diyebilirim. Çıktığı günden beri astral seyahette gibiyim.

Açılışı yapan Slomo, tertemiz gitar tonları, gitara eşlik eden aksak davul ile grubun oyuna yeniden dahil olduğunu ilan ediyor sanki. Beşinci dakikadan sonra artan gürültüyle beraber söze giren Rachel Goswell, adeta son darbeyi vuruyor. Ve dünya altı dakikalığına güzelleşiverdi.

"Bulutlardan daha genciz, daha genciz bulutlardan."

Düşsel hafif bir açılıştan sonra vites büyüten albümün haşin çocuğu Star Roving, katıksız bir 2017 model shoegaze şarkısı. Boğuk, puslu, gürültülü ve rüya gibi.

Seksenler kaldığı yerden Don't Know Why ile devam ediyor. Neredeyse Souvlaki'den bir demo dinliyoruz. Nostalji patlaması yaşıyoruz. Gözyaşları sel oluyor.

"Hepsini arkaya at, şarkının içine at, evet. Bilmek istemiyorum."

Medceziri andıran Sugar for the Pill, gelgitli bir şarkı. İlişkileri rollercoast'a benzeten parça, "ilacımızın içine bir tutam şeker atarak" acıları dindirmeye çalışıyor bir yandan aslında.

Baharı arkada bırakmış olabiliriz, fakat bahar çiçeklerinin açması için illa bahar aylarında olmamız gerekmiyor. Zira Everyone Knows yeter. Yılın puslu yol şarkısı hayırlı uğurlu olsun.

No Longer Making Time'ı anlatacak söz bulamıyorum maalesef. Diyebileceklerim kısıtlı; albümün en iyi şarkısı, uzaklara alıp götürüyor dinleyenleri, enstruman uyumu şahane, nakaratın girdiği an ise "küçük ölüm" - la petite mort - adeta. Şarkının son bölümüne doğru işitilen kısa süreli sessizlik ve melodinin tekrardan başlaması... nirvana sonrası es. Gerçek müzik işte buydu.

"Her şekilde gel,

Temizlendiğini söylüyorsun ve bu şekilde seviyorsun,

Sıkıldığın zaman gel,

Habire tekrarlıyorsun, 'yalancı, yalancı birisin, yalancı'

Kim umursar ki

Ah Tanrım, o günleri hatırlıyorum

Ve tüm o geceleri

Hep çok daha fazlasını isterken sen."

Görmek ve hissetmek isteyenlerin şarkısı, Go Get It. Biraz kirli, biraz rahatsız, oldukça hastalıklı.

Piano ile yapılan giriş, sıkça "aşkı düşündüğünü" tekrarlamak, yalnızlığın balladı veya kısaca küllerin düşüşü - Falling Ashes.

"Evlat, ben o adamım, sense bu şehirdeki hayaletsin

Bu o olabilir mi, senin son sözlerin, kendinin

Yatağı katladık, parça parça

Sonra ışığın altında bir araya geldik

Gecemin lütfuydun sen benim

...Aşkı düşünmek, aşkı düşünmek."

Bunları Dinlemek Lazım: Slomo, Star Roving, No Longer Making Time, Falling Ashes