Blogspot, Youtube ve Doğu Almanya

Blogspot canımı sıkmaya başladı. Geçenlerde bir yazı hazırladım, bu hafta yayına girecekti. Sonra bir sebepten erteledim. Fakat o da ne? Planlananlar kısmında "1" yazmasına rağmen yazıma ulaşamıyorum. Silindi desen, öyle durmuyor. Yayınlanacak desen, belirsiz. Uzay boşluğunda süzülüyor. Belki yayına girer? Öyle veya böyle benim keyfim kaçıyor artık. İçimden yazmak gelmiyor. Zaten bu 2020 yılı herkes için zorlu geçiyor, bir de kullanıcılarına bunu layık görmek çok ahkamkça bence. Yeniliklere karşı değilim; ama bir şey yapılıyorsa da bunun kullanıcı dostu olması ve öncekinden daha pratik olması önkoşuluyla. Şuan her şey dert oldu. Video ekliyorsun, problem. Yazıyı ortalamaya çalışıyorsun, olmuyor. Bir değil iki değil. Nereye bu sorunları bildireceğimi de bilemiyorum. Google destek birimlerine baktım, hep soru cevap formatında. Bir iletişim adresi göremiyorum. Eğer varsa bileninizi paylaşsın. Türkçe, İngilizce ne gerekiyorsa gerekli yerlere yazacağım. Severek geldiğim bu sayfadan giderek uzaklaştığımı hissediyorum. İşin kötüsü Wordpress veya başka bir platform da buranın dengi değil. Bir dönem farklı bir şeyler denemiş ama rahat hissetmemiştim. Blogspot, her şeye rağmen en kullanıcı dostu alandı. Fakat bu özelliğini hızla kaybetmekte. Muhtemelen bir süre yazmayabilirim. Sadece yorum bırakırım. Tamamen blogspotun gelişimine bağlı. Ya da olduğu kadar diyip, hakikaten gelişine yazar geçerim. Bilemedim. Ne dersiniz?

Youtube sayfası açıp oradan devam etmek bir seçenek. Fakat o mecranın olayı tıklanma sayısı. Dolayısıyla da hep bir "aksiyon" halinde olmalısınız. Farklı, konuşulacak şeyler yapmazsanız ne uzarsınız ne kısalırsınız. Bunun da yolu, müzikle ilgiliyseniz, albüm reaksiyon videoları çekmek. En kısa ve en basit yolu bu. Bir anda on binlerce tık yakalayabilirsiniz. Ama ben bu tepkilerin çoğunu gerçekçi bulmuyorum; haliyle de samimiyetsiz bir işe girmenin manası yok. Bin, iki bin tıklanmayla da Youtube listelerinde gerilerde yok olursunuz. Her şeyi geçtim, benim zaten mikrofonum da yok. Takip ettiğim bazı müzik sayfaları var, bin tıklanmaya bile ulaşamadıklarını görüyoum. Çok yazık. Oysa herhangi bir albümü dinlerken ağzını beş karış açıp, büyük tepkiler verseler ciddi tıklanmalara ulaşabilirlerdi. Abartı satar.

Bazen Twitter'a mı gelsem diyorum. Ama orada da yapacağım "flood" (seri tweetler)lar ne derece okunur bilemiyorum. Bir de Twitter tam bir sinir harbi yaşatıyor. Herkes gergin. Herkes kendince haklı. Tarafsız bir müzik yorumu, olmadık yerlere çekilebilir. Olmaz diyebilir misiniz? Ben diyemiyorum. Gözünün üstünde kaşın var, hadi lince! Twitter'ın geldiği nokta. İyi kötü burada biz bizeyiz. Burası aile müessesine döndü ve bu yanını seviyorum.

Einstürzende Neubauten, ne güzel bir topluluk. Blixa Bargeld abimizin endüstriyel işleri. Sahnede buldukları metallere, eşyalara vura vura müzik yapan deli dolu bir şey. Keşfetmemiş olanlar için bir şarkı ekleyeyim. Berlin, elektronik müzik ve endüstriyel rock için ne bereketli bir şehirdi.

Hazır "alamanlaştırmışken" bu yazıyı, bir tane de Doğu Almanya filmi önereyim. Geçenlerde seyrettim. Duvarın doğusunda çekilmiş ilk ve tek resmi LGBT filmi olan Coming Out'u izledim tesadüfen. Ve beklediğimin üstünde bir film çıktı. Berlin'in o soğuk ama cazip havasına, naif bir hikaye sığdırmışlar. Hoş, başroldeki "sığır"a filmin sonunda çok kızdım. Ama sürprizbozan vermeyelim. Dirk Kummer diye bir adam oynuyor onun karşısında. Sinemaya yakışan bir suratı var, performansını beğendim. Fakat oyunculuk kariyeri uzun sürmemiş. Bu arada film bende bir takım saklı panik atakları harekete geçirdi. Aşırıdoz ilaç içerek intihara kalkışan bir gencin mide yıkanması sahnesiyle başlıyor ve o iğrenç olduğu kadar hayati olan operasyonun ne kadar korkunç ve rahatsızlık verici olduğunu hatırlıyorsunuz. Neyse. Filmin açılış sekansı (çocuğun ambulansla hastaneye yetiştirilirken, şehrin dört yanında havaya havai fişeklerin atıldığı) bana çok estetik geldi. Fragman burada (daha kötüsünü çekememişler).